Galaxy Trucker werd gelanceerd in 2007, maar kreeg vorig jaar een make-over met heel kleurrijk en sprekende illustraties. Het ruimte-thema spreekt kinderen snel aan waardoor Kobe al snel geïnteresseerd was! Voor een spel van 30 minuten viel wel op dat het een behoorlijk dik regelboekje bevat. Dat wilt niet meteen zeggen dat de spelregels moeilijk zijn, maar wel dat je in Galaxy Trucker heel veel opties hebt.

We gaan namelijk elk ons ruimteschip bouwen om in een latere fase een (gevaarlijke!) vlucht door het sterrenstelsel te maken. Het bouwen van dat schip gebeurt realtime, alle spelers bouwen gelijktijdig en onder tijdsdruk. In het midden van de tafel ligt een gedekte verzameling van componenten. Alle componenten hebben hun eigen specifieke voorwaarden of doelen, vandaar dus ook het dikke regelboek. Spelers die Galaxy Trucker voor de eerste keer spelen krijgen best wat informatie te verwerken (en zijn in een licht nadeel tov ervaren spelers), hoewel alles wel best logisch in elkaar zit. Zo zijn er cabines voor de astronauten en cargo-ruimten voor goederen, maar ook motoren en kanonnen. Voor de beste exemplaren moet je logischerwijs ook batterijen voorzien, en om je schip tegen buitenaardse aanvallen te beschermen zijn schilden ook geen overbodige luxe. Je wilt dus véél, maar niet eender waar: het zou nogal stom zijn om je motoren bovenaan te plaatsen en je kanonnen op een cargo-ruimte te richten.

Na die hectische bouwfase worden de bouwwerken geëvalueerd (en fouten verwijderd), dan zijn we klaar voor de eerste vlucht. Die doen we als groep, wie eerst klaar was met bouwen vliegt vooraan. Vooraan vliegen heeft zo zijn voor- en nadelen: je bent er als eerste bij om goederen op te pikken als je een planeet voorbijvliegt, maar je wordt ook als eerste geraakt wanneer er buitenaardse schepen op jullie afstormen! Elke kaart die opengedraaid wordt heeft ook weer zijn eigen effect, hoewel er veel verschillende kaarten zijn krijg je dat principe wel snel onder de knie. Op planeten kan je goederen verzamelen maar verlies je tijd, op verlaten ruimteschepen kan je geld verzamelen maar verlies je crew. Meteorietenzwermen zijn gevaarlijk: tegen de kleine meteorieten kan je je nog beschermen maar de grotere exemplaren brengen ongetwijfeld schade aan. Gaandeweg zie je je schip veranderen: eindig jij met een mooie verzameling van goederen of valt je ruimteschip in brokjes uit elkaar? Het kan allemaal! De spelregels geven zelf aan dat overleven belangrijker is dan winnen: als jij het spel kan eindigen met minstens 1 credit, wat maakt het dan uit dat de anderen meer haalden?

Het eerste spelletje, met de spelregels bij de hand, duurde gevoelig langer. Onze schepen vlogen nochtans al snel in stukken uit elkaar, maar bij Galaxy Trucker gaan we leren uit onze fouten (en hopen dat we de volgende keer ook nét iets meer geluk hebben tijdens de reis)! Een tweede keer ging al behoorlijk beter. Kobe gaat hier helemaal in op: meteorieten afschieten, planeten bezoek en aliens verwelkomen: hélemaal zijn ding! Een meteoriet incasseren was iets minder zijn ding, maar dat kon hem toch niet van de wijs brengen. Galaxy Trucker speelt gewoon heel fijn. Enerzijds heb je dat snelle en beredeneerde puzzelen, anderzijds heb je het spannende avontuur dat letterlijk alle kanten op kan gaan.

Eens je het basisprincipe onder de knie hebt biedt Galaxy Trucker ook heel wat variatiemogelijkheden. Zo zijn er drie niveaus van ruimtereizen, zowel de grootte van de ruimteschepen als het gevaar van de vluchten gaat dan in stijgende lijn. De échte fanaten kunnen zelfs voor een “Transgalactische trip” kiezen, waarbij ze drie vluchten na mekaar spelen en tussendoor allerhande titels kunnen verdienen.

Galaxy Trucker, CGE Games, 2-4 spelers, 30min., vanaf 8 jaar

Project L was zo’n spelletje dat we al een tijdje in het vizier hadden. Niet omwille van de weinigzeggende zwarte doos, wel door de leuke foto’s met al die kleurrijke Tetris-blokjes. Het materiaal ziet er in het echt NOG leuker uit dan op foto’s. Tegels met een handig uitgesneden vorm, felgekleurde blokjes van een aangename kwaliteit en voor elke speler een spelerskaart met een korte samenvatting van de spelregels (in het Engels, Duits of Frans).

De spelregels zijn eenvoudig genoeg om meteen aan iedereen uit te leggen. Het komt erop aan om zoveel mogelijk punten te verzamelen door de ‘grotere’ puzzelkaarten te vervolledigen. Vooraleer je deze kan oplossen zal je wel eerst een heleboel kleinere opdrachten moeten volbrengen, hiermee verdien je namelijk extra blokken en bouw je standvastig op. Naast je ‘lange termijnplanning’ kan je ook tijdens je beurt strategisch te werk gaan om je drie acties zo slim mogelijk te benutten. De “Master Move” mag je slechts één keer per beurt gebruiken, maar kan zeer waardevol zijn omdat je dan op al je puzzels tegelijk een puzzelstukje kan leggen. Aan jou dus om de volgorde van je acties zo te kiezen dat alles perfect op zijn plaats valt.

In dit spel zit een mooie groeimarge. Zowel Kobe als Matteo spelen het perfect mee, maar waar Matteo nog grotendeels van kaart tot kaart denkt is Kobe al aan het experimenteren met meerdere kaarten tegelijkertijd en het strategische gebruik van de “Master Move”. Hij kan op zijn beurt nog groeien in de langetermijnplanning: welke kaarten kies ik, zodat ik daarna bepaalde andere kaarten kan vervullen. Het spel speelt gewoon heel erg leuk, want hoewel er veel in verborgen zit, blijft het ook gewoon een heel laagdrempelig puzzelspelletje. Het speelt erg vlot en voelt qua feeling aan als Splendor. Absoluut een aanrader voor wie houdt van snelle spelletjes met heel wat mogelijkheden!

Project L, Asmodee, 1-4 spelers, 30 min., vanaf 8 jaar

We moeten heel eerlijk bekennen: Karak is niet het type spel dat we op basis van het uiterlijk zelf zouden kiezen. De spelregels lezen bovendien ook niet zo gemakkelijk, wat naar mijn gevoel meer te maken heeft met de lay-out dan met de schrijfwijze. Maar toch werd Karak een verrassing van formaat!

Een nauwere blik op het spel maakte al snel duidelijk dat het alle potentieel heeft om hier in huis een echt top spel te worden. Het doet denken aan een combinatie van enkele favoriete spelletjes ten huize Spellenmolen: het tegel-leggen van Carcassonne en het ‘verslaan van monsters’ uit Andor. Karak is echter geen coöperatief spel, je leidt je held door duistere catacomben op zoek naar waardevolle schatten. Om die schatkisten te openen zal je eerst sleutels moeten bemachtigen, en dat doe je dan weer door monsters te verslaan. Het ultieme doel is het verslaan van de draak, maar voor je daar ook maar in zou kunnen slagen zal je je held moeten voorzien van een heleboel extra wapens en/of krachten. Ook deze kan je enkel bemachtigen door monsters te verslaan. Het spel eindigt van zodra iemand de draak heeft kunnen verslaan, de speler met de meeste punten (schatkisten) wint het spel!

Monsters verslaan gebeurt met behulp van twee dobbelstenen en eventuele extra wapens. Daar ligt meteen de grootste geluksfactor in het spel, zo had Matteo de allereerste keer brute pech bij elke worp. Door steeds zo laag te dobbelen maakte hij geen schijn van kans, en toch bleef hij het spel geweldig vinden en had hij meteen zin in een tweede potje. Dat zegt eigenlijk voldoende. Ook Kobe was meteen 100% overtuigd en zet het meteen in zijn lijstje met favoriete spellen. Karak is het ideale familiespel: eenvoudig en leuk genoeg zodat alle kinderen kunnen meespelen en tegelijkertijd zeker niet kinderachtig en boeiend genoeg voor ouderen. De geluksfactor (dobbelstenen/tegels) kan wel eens roet in het eten gooien, maar die hoort er nu eenmaal bij in een familiespel. Tenslotte nog een complimentje voor het mooie artwork en het prachtige materiaal, met o.a. die uitsneden in het spelersbordje.

Karak, Geronimo, 2-5 spelers, 45min., vanaf 7 jaar

Museum Suspects is een detective spel. Alle spelers gaan op zoek naar de dief (of dieven?) van het grote museumstuk. Om dat te doen kan je hints verkrijgen door onderzoeksfiches in te zetten, waarmee je meteen bepaalt hoe ‘duur’ je de hint achterlaat voor de volgende detective. De hints vertellen je op basis van hun uiterlijk of locatie welke verdachten het niet kunnen zijn (vb. hij heeft geen sjaal). Je sluit je beurt telkens af met een gokje te wagen op één van de 16 verdachten, of vermoed jij dat de dief ontsnapt is? Met onderzoeksfiches kan je dus zowel hints betalen als verdachten aanduiden, je moet dus bewust kiezen welke waarde je waaraan spendeert. Hoe hoger de waarde op de juiste verdachte, hoe meer punten je scoort op het einde van het spel.

Museum Suspects doet thematisch wat aan Cluedo denken, al is de manier van spelen totaal verschillend. Wij hebben Museum Suspects alle vier op een andere manier ervaren. Matteo (4j.) vindt het spel gewéldig, hij gaat helemaal op in het verhaal en wilt kost wat kost onderzoeken wie de dief is. Een tip voor zichzelf houden is nog een werkpuntje, want in zijn enthousiasme heeft vaak iedereen door dat de verdachte géén muts op heeft. Kobe (6j.) gaat op zijn beurt veel doordachter te werk. In stilte doktert hij uit wie het kan zijn en van zodra hij een vermoeden heeft gaat hij er voor de volle 200% voor. Het detective-gehalte in dit spel spreekt hem heel erg aan. Dankzij de tips en de extra verdachten is het spel elke keer weer anders en blijft het keer op keer leuk! Als volwassene was ik de eerste speelsessies ook wel enthousiast omwille van het vernieuwende spelprincipe, maar na een paar spelletjes hoefde het toch niet meer opnieuw en opnieuw.

Museum Suspects, Blue Orange Games, Geronimo Games, 2-4 spelers, 20 min., vanaf 8 jaar

Onlangs maakten we kennis met 7 Wonders: Architects. Wij als ouders zijn erg vertrouwd met de klassieker 7 Wonders, voor Kobe was dit zijn eerste kennismaking. Al bij het openen van deze doos word je enthousiast: voor elk wonder is er een mooi doosje voorzien waarbij elke speler al het nodige materiaal verzamelt: een houdertje met kaarten en de kartonnen puzzeldelen om je wonder te bouwen. Ook voor het overige materiaal werd een handig doosje voorzien. De spelvoorbereiding was nooit eerder zo leuk en eenvoudig!

Het materiaal alleen al doet je zin krijgen om het spel uit te proberen, Kobe was werkelijk vanaf minuut 1 helemaal in de ban. De speluitleg kan al even vlot gebeuren: in deze versie van 7 Wonders bouwen we elk aan een eigen wonder, van zodra één speler zijn wonder af heeft eindigt het spel. Telkens wanneer je aan de beurt bent kies je één van de voor jou beschikbare kaarten. Je kan daarbij kiezen tussen de bovenste (zichtbare) kaart van de stapels links en rechts van je of van de onzichtbare stapel in het midden van de tafel. Zo ben je al tijdens het nemen van de kaarten in lichte concurrentie met je naaste buren, die wordt doorheen het spel steeds belangrijker. Je verzamelt vooral grondstoffen die je nodig hebt om je wonder te bouwen, maar ook de wetenschapskaarten (om bepaalde voordelen te vergaren), de waardevolle overwinningspunten en schilden kan je best niet uit het oog verliezen! Wanneer zich een conflict opdringt gaat elke speler een gevecht aan met zijn twee buren, waarbij diegene met de meeste schilden weer enkele overwinningspunten vergaart. Van zodra iemand zijn wonder klaar heeft volgt de puntentelling.

7 Wonders Architects speelt bijzonder vlot. Ondanks de eenvoudige spelregels biedt het spel toch heel wat diepgang, je komt voor heel wat keuzes te staan en élke keer als je speelt verloopt het weer anders. Veel opties, veel variatie, veel diepgang, maar vooral: véél speelplezier. 7 Wonders Architects duikt met veel overtuiging binnen in Kobe zijn huidige TOP 3 aan bordspellen. Vrienden en familie die langskomen mogen allemaal 7 Wonders met hem meespelen, en wij als mama’s zijn heel blij dat we nog zo vaak mogen meespelen. Bovendien is dit (net als de oorspronkelijke 7 Wonders) één van de weinig spellen die je met veel spelers kan spelen en desondanks toch nog vlot speelt. 7 Wonders Architects is een top spel voor jong en oud. Bovendien is dit spel dé ideale introductie in de spellenwereld, beschikbaar voor een breed publiek. Wij zijn grote fans!

7 Wonders Architects, Asmodee/Repos Productions, 2-7 spelers, 25min., vanaf 8 jaar

Planet verscheen in 2018 op de markt, de doos alleen al spreekt Kobe – als ruimtefreak – heel erg aan. In Planet gaat iedere speler zelf een planeet creëren. De speler die de meeste dieren aantrekt zal het spel winnen!

Aan het begin van het spel krijgt elke speler een 12-zijdige planeet. In 12 ronden kiezen we steeds een nieuwe magneet om strategisch op onze planeet te plaatsen. Vanaf de 3^e ronde doen ook de dieren hun intrede in het spel, zij kiezen elke ronde een planeet die het meest voldoet aan hun natuurlijke habitat (bos, zee, woestijn, ijs, bergen, …). Bij het plaatsen van een magneet probeer je dus steeds strategisch te plannen in de hoop zoveel mogelijk diersoorten binnen te halen. Elk spel doen er 19 diersoorten hun intrede tot ons universum, met een voorraad van 45 dierkaarten verloopt elk spel dus weer anders.

Eens je de basis-spelregels beheerst kan je ook de natuurlijke habitat-kaarten toevoegen. Op deze manier heeft elke speler een eigen (en geheime) habitat waarvoor hij aan het einde van het spel extra punten zal scoren. Bovendien is er ook een variant voorzien waarbij er elke ronde een geheime diersoort zijn intrede doet. Dit zorgt ervoor dat je minder kan vooruit plannen en voegt ook een extra portie geluk toe aan het spel.

Kobe was meteen heel enthousiast over Planet. Enerzijds is het thema een voltreffer (planeten en diersoorten), maar anderzijds is het materiaal (die planeet vol magneten) ook erg leuk om mee te werken/puzzelen. Een (groot) minpunt was het feit dat de exacte namen van de diersoorten niet op de kaarten vermeld staan. Een groot voordeel is dan weer dat de basis-spelregels zo eenvoudig zijn dat werkelijk iedereen kan mee doen. Matteo (3j.) kan dit spel perfect meespelen, hij hoeft immers ‘gewoon’ elke ronde een magneetje te kiezen en op zijn wereldbol te plakken. Hij maakt liefst zo groot mogelijke gebieden van eenzelfde soort en haalt daardoor toch elke keer opnieuw enkele diersoorten binnen. Kobe speelt het spel op zijn beurt veel strategischer: hij kijkt welke dieren er op komst zijn, welke gebieden zij verkiezen en werkt daar vervolgens naartoe. Al durft hij wel eens de focus te leggen op zijn lievelingsdieren, want alle zee- en ijsdieren wilt hij kost wat kost binnenhalen! Dat maakt van Planet het perfecte familiespel: de kleintjes hebben het gevoel een ‘groot’ spel te kunnen meespelen en de oudere spelers kunnen er alsnog een tactisch en strategisch spel van maken. Een absolute voltreffer voor ons!

PLANET, Blue Orange Games, 2-4 spelers, 30 min., vanaf 8 jaar

Cóatl behoort voor Kobe tot de categorie ‘grote-mensen-spellen’. Vijf jaar geleden zouden we het als familiespel geïntroduceerd hebben. Cóatl is voorzien van Aziatische illustraties van een draak, op de achterkant van de doos krijg je alvast een blik van de kleurrijke plastic onderdelen in het spel.

Zoals de doos al laat vermoeden gaan we samen gevederde slangen (Cóatl dus!) maken: een kop, een aantal lichaamsdelen en een staart. Dat gaat natuurlijk niet in 1 2 3, want per beurt kan je maar één actie uitvoeren! Daarmee kan je Coatl-delen verzamelen, kaarten nemen of je Coatl (gedeeltelijk) samenstellen. De (Prophecy) kaarten bepalen hoeveel punten je Cóatl aan het einde van het spel zal opbrengen, op voorwaarde dat je aan de eisen voldoet natuurlijk. De meeste opdrachtkaarten zijn afhankelijk van de kleuren van je Cóatl. Wanneer je een Cóatl afwerkt voorzie je ze bovendien van een tempel-kaart die (in het beste geval) ook nog wat punten oplevert. De spelregels zijn uiteraard complexer dan dit, maar dit beschrijft het algemene beeld van Cóatl.

De eerste keer waren we als mama’s best enthousiast, het is een spel dat (voor doorwinterde spelers) relatief eenvoudig uit te leggen is en tegelijkertijd ook wel wat diepgang vraagt. Je moet vooruit denken, organiseren en vooral: je plannen kunnen wijzigen als iemand anders plots iets deed wat jouw strategie in de weg staat. Ondanks ons enthousiasme kregen we Kobe niet overtuigd. Om te beginnen vond hij de illustraties niet mooi, maar ook het spelprincipe kon hem niet bekoren. We speelden het toch nog een tweede en een derde keer, maar dan had hij het écht wel gehad met Cóatl. Het sleept, het gaat traag, het is niet vernieuwend en je hebt het gevoel het spel niet in de hand te hebben. Er is bovendien een strategie waarbij je steeds voor het minimum kan gaan en je het spel extra snel laat stoppen, tot grote frustratie voor die spelers die volop aan het opbouwen zijn en het maximum van punten proberen te behalen.

Qua materiaal valt er op Cóatl niks aan te merken, los van het feit dat het met al die plastic geen milieu-prijs zal winnen. De onderdelen van Coatl zijn bijzonder mooi en stevig, alles past goed in elkaar zoals het hoort. Ook de doos is voorzien van een handige inlay waar alle spelonderdelen mooi in blijven zitten. Hoewel Cóatl ongetwijfeld zijn sterke punten heeft, blijkt het toch niets voor ons te zijn.

Cóatl, Synapses Games, 1-4 spelers, 45min., vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Fuji Flush brengt ons 90 kaarten met daarop de waarden van 2 tot 20. De hogere waarden zijn daarbij heel wat zeldzamer dan de laagste waarden. Het doel: probeer je zes handkaarten als eerste kwijt te spelen!

Als je aan de beurt bent speel je een kaart naar keuze open voor je neer. Is je kaart hoger dan de kaarten van je medespelers? Dan heb je deze kaart(en) verslaan, de betrokken spelers leggen hun kaart af en nemen een nieuwe op hand. Als je terug aan de beurt bent en niemand heeft een betere kaart dan jou gespeeld mag je je kaart afleggen zonder een nieuwe te moeten trekken. Zo speel je je kaarten kwijt!

Je kan je krachten ook bundelen door eenzelfde waarde als een medespeler te spelen. Hierdoor wordt de waarde van zowel jouw, maar ook die van je medespeler(s) verdubbeld (of zelfs verdriedubbeld als er drie spelers dezelfde waarde spelen,…). Hierdoor is jouw kaart niet alleen moeilijker te verslaan tijdens deze ronde, maar kunnen jullie samen ook hogere waarde van andere medespelers kloppen! Tenslotte mag je je kaart al afleggen van zodra je bondgenoot zijn kaart mag afleggen.

Het spel eindigt van zodra één speler er in geslaagd is zijn laatste kaart kwijt te spelen.

Onze mening

Het zoveelste kaartspelletje, in een doosje dat – laat ons eerlijk zijn – toch niet zo heel aantrekkelijk is. Maar alweer een bewijs dat je niet moet afgaan op de lay-out: Fuji Flush is een echte topper! Heel weinig spelregels die je in een paar minuten aan iedereen uitgelegd hebt. Daarna ben je klaar voor urenlang speelplezier! Het spelletje duurt maar een klein kwartiertje, maar dit wil je gewoon keer op keer opnieuw spelen. Een perfecte filler tussen het zwaardere werk of gewoon als luchtig familiespel. Het ‘samen sterk’ element maakt Fuji Flush af en tilt het naar een hoger niveau. Hoe meer spelers, hoe moeilijker om je kaarten kwijt te spelen, er is altijd wel iemand die hoger kan spelen, maar gelukkig start je in dat geval met minder handkaarten. Ook met 3 en 4 spelers beleefden wij reeds heel veel plezier met dit setje kaarten!

Conclusie: Een nieuwe topper in de categorie fillers!

Fuji Flush

Auteur: Friedemann Friese
Uitgever: White Goblin Games
Tijdsduur: ± 15 min.
Aantal spelers: 3 – 8
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

De vakantie begint en ook de kiwi’s willen naar een zonnige bestemming. Klein detail: ze kunnen niet vliegen en moeten dus creatief zijn. Een voedseltransport en een paar katapulten zullen het werk moeten doen, help jij jouw kiwi’s op weg?

Iedereen speelt gelijktijdig, ze hebben namelijk geen tijd te verliezen. Schiet je kiwi’s zo snel mogelijk in het transport met behulp van je katapult. Alle kiwi’s die naast de doos belanden mag je opnieuw afschieten, maar eens ze in de doos liggen mag je ze niet meer aanraken. Als er een andere kiwi bovenop die van jou beland heb je dus pech! En denk eraan: niemand reist graag alleen, ook kiwi’s niet. Probeer ze dicht bij elkaar te laten landen, en liefst in een vierkant!

Het spel eindigt van zodra één speler erin slaagt om met zijn vier kiwi’s een vierkant te maken en wint deze speler het spel. Als niemand daar in slaagt spelen we verder tot alle kiwi’s in de doos liggen, vervolgens neem je alle stapeltjes waar jouw kiwi bovenaan ligt. De speler die daarna de meeste kiwi’s verzameld heeft wint het spel.

Spelbeschrijving

De eerste keer kan je best wat tijd voorzien om het spelletje op te zetten, die katapulten staken hier alvast niet op 1 2 3 in elkaar. Maar eens dat achter de rug is kan je zoveel spelen als je wilt, het spelletje zelf is namelijk wél in 1 2 3 uitgelegd! Als je zonet de spelbeschrijving gelezen hebt kan je het vast al raden: Flying Kiwi’s zorgt voor véél plezier. Enerzijds wil je zo snel mogelijk zijn om een vierkant te maken, maar als dat niet lukt wil je jouw kiwi’s natuurlijk bovenaan een stapeltje met veel andere kiwi’s om op die manier dan alsnog de meeste punten te scoren. Hoe meer spelers, hoe meer fun, dus Flying Kiwi’s is ideaal om jullie gezinsvakantie nét dat tikkeltje extra te geven. En tenslotte: Flying Kiwis is een spel voor alle leeftijden. Een groepje volwassenen kan zich ongetwijfeld amuseren met dit knotsgekke spel, terwijl kinderen dat uiteraard ook fantastisch vinden. Met een beetje assistentie lukt dat zelfs al voor de aangegeven leeftijd.

Flying Kiwis

Auteurs: Marco Teubner & Frank Bebenroth
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 5 jaar

Spelbeschrijving

Het is een heuse discussie ten huize McKilt. Nonkel Ian wilt het kasteel bouwen in zijn roestkleurige stenen terwijl Aidan vol lof is over licht graniet. Ook de twee andere familieleden hebben elk hun eigen bouwmateriaal. Tijdens dit spel bouwen de spelers gezamenlijk aan het kasteel van hun Schotse overgrootouders, iedereen heeft maar één doel voor ogen: jouw steensoort zo veel mogelijk in de belangstelling zetten en op die manier de meeste dukaten verzamelen.

Aan het begin van het spel worden de bouwkaarten langs het speelbord gelegd: vier daarvan bevatten slechts één spelerskleur, de zes andere bevatten twee spelerskleuren. Als je aan de beurt bent verplaats je één kaart en bepaal je daarmee welke spelers een toren mogen bouwen. De kaarten moeten steeds in klokwijzerzin verplaatst worden, je mag daarbij een rij aanvullen of een nieuwe rij beginnen. Een nieuwe rij moet echter wel altijd grenzen aan een reeds bestaande rij, je mag nooit meer dan 5 rijen hebben én in een rij mogen maximum 4 kaarten liggen.

De speler(s) wiens kleur op de verplaatste kaart afgebeeld staan moeten nu een toren bouwen in de rij waar de nieuwe kaart gelegd werd. Daarbij heb je twee keuzes: op de dichtstbijzijnde open ruimte of op een bestaande toren. In dat laatste geval betaal je de betrokken speler dukaten naar gelang de grootte van de toren. Van zodra de laatste kaart uit een rij genomen wordt is er dukatendag aan het einde van de ronde. In deze korte puntentelling tel je de punten in je meest waardevolle gebied (= het grootst aantal torens met jou spelerskleur bovenaan). Elke toren is een punt, als er extra dukaten opstaan verdien je nog wat extra’s. Het spel eindigt nadat één speler al zijn torenonderdelen heeft gebouwd, de speler die na de laatste dukatendag de meeste punten verzamelde wint het spel.

Onze mening

We speelden Kilt Castle enkele keren, het spel voelde elke keer heel anders aan. De eerste keer viel het spel serieus tegen, sommige spelers kunnen een tijdlang weinig tot niets doen omdat de kaarten met hun spelerskleur onderaan de rijen liggen. Het enige wat je dan kan doen is een kaart voor je tegenstanders verleggen in de hoop dat jouw kaarten iets later weer beschikbaar worden.  In tussentijd zie je je medespelers een groot gebied opbouwen en worden je laatste torentjes overbouwd, als er dan nog eens traag gespeeld wordt is alle fun wel verdwenen. De volgende sessies vielen daarentegen veel beter mee. Misschien omdat iedereen nu probeerde te voorkomen dat zijn kaarten helemaal naar onder zakten? Of gewoon omdat er vlotter gespeeld werd? Hoe dan ook, de heerschappij verandert continu in dit spel. Je kan helemaal aan de macht staan met een groot gebied, maar 2 minuten later kan de situatie volledig omgegooid zijn. Het is dan een kwestie om te pieken op het juiste moment en zo veel mogelijk dukaten te verzamelen. De spelregels zijn heel eenvoudig, iedereen kan meteen beginnen. De geluksfactor (welke speler verlegt mijn spelerskleur, op welk moment en naar welke rij/kolom) is zeker aanwezig. Het is een heel licht familiespel. De illustraties op de doos zijn prachtig, maar helaas komt daar op het spelmateriaal weinig van terug. Met twee spelers spelen beide spelers met twee spelerskleuren, maar aangezien je gewoon elk om beurt een kaart moet verleggen ondervind je hier geen nadeel van. Het speelt met twee dus net zo goed als met drie of vier.

Conclusie: Op een passende gelegenheid spelen wij Kilt Castle graag nog eens opnieuw.

Kilt Castle

Auteur: Günter Burkhardt
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar