Spelbeschrijving

In Terrain is elke speler een grootgrondbezitter van één van de landtypes, maar niemand weet welke speler eigenaar is van welk landtype! Samen bouwen de spelers een landschap, je kan jouw landtype geheim houden tot het einde, maar je kan je speciale landtegel ook gebruiken om ergens over te bouwen… vanaf dat moment weet iedereen uiteraard wel welk jouw landtype is!

Aan het begin trekt elke speler één van de vijf landtypes: woestijn, bossen, graslanden, bergen of zeegebieden, aan het einde van het spel zal je punten scoren voor het grootste gebied in dat type! Tijdens je beurt trek je een landtegel uit de zak en plaats je deze aan een eerder gelegde tegel in het landschap. Van zodra twee tegels van hetzelfde type elkaar raken vormen deze een regio, enkel de grootste regio van jouw landtype zal aan het einde punten opleveren. De geheime tegel die je aan het begin genomen hebt kan je tijdens één van je beurten inzetten, het speciale hieraan is dat je deze bovenop een eerder gelegde tegel mag leggen, je kan hierdoor twee regio’s van jouw landtype met elkaar verbinden. Als je dat vroeg in het spel doet weten je tegenstanders uiteraard wel voor welk landtype jij punten zal scoren. Als de zak leeg is eindigt het spel onmiddellijk, diegene met de grootste regio wint het spel.

De gevorderde variant bestaat uit meerdere ronden, afhankelijk van het aantal spelers. Elke speler neemt een aantal tegels op hand en kiest één tegel waar hij/zij punten voor zal scoren aan het einde van die ronde. Daarna plaatsen de spelers elk om beurt een tegel in het landschap. Als laatste tegel plaatsen de spelers hun geheime tegel, ook in deze variant mag die bovenop een eerder gelegde tegel plaatsen. Deze tegel bepaalt voor welke regio jij punten zal scoren deze ronde. De spelers schrijven die score op waarna een volgende ronde begint. Na x-aantal ronden wint de speler met de meeste punten.

Onze mening

We speelden eerst het basisspel van Terrain en dat viel wat tegen. Toen we de leeftijdsaanduiding 5+ zagen konden we dat al beter plaatsen. De variant voor gevorderden daarentegen, met leeftijdsaanduiding 10+, is heel wat uitdagender. Geluk en een vleugje strategie gecombineerd met de bluffactor maakt deze filler best leuk. De winnende speler kan in dit spel snel veranderen, het gebeurde meermaals dat een speler de eerste ronden een grote voorsprong kon maken door een grote regio te scoren en in de laatste ronden toch nog werd ingehaald. Naar het einde toe wordt het geluk dan ook belangrijker, vaak zijn er tegen dan enkele grote regio’s gevormd, het is dan mooi meegenomen als je een tegel in die kleur trekt. Het feit dat je je geheime tegel bovenop een andere tegel mag plaatsen is ook leuk gevonden, je kan hiermee een grotere regio maken maar je kan ook een regio van een tegenspeler verkleinen! Dat maakt het spannend tot het bittere eind. Als laatste aan beurt komen is in dit geval een voordeel, maar het aantal ronden is dan ook zo gekozen dat elke speler even vaak mag eindigen.

De combinatie van het gemakkelijke basisspel met de gevorderde variant maakt dat je het spel zowel met jonge kinderen als met volwassen spelers kan spelen, zeker een pluspunt van het spel. Het materiaal vinden we dan eerder een minpunt. De tegels zijn dan wel van stevig hout ipv. karton, maar de tekeningen zijn er gewoon op gekleefd. Als je het spel een aantal keer speelt dan zie je al witte randen verschijnen en lijkt het al een ouder spel, jammer. De illustraties zijn bovendien niet bepaald onze smaak. Het spel is verpakt in een stoffen zakje, dat is dan wel een voordeel. Je kan het gemakkelijk meenemen en het neemt niet veel plaats in beslag, ideaal om mee op reis te nemen dus!

Met dank aan North & South Games!

Conclusie: Terrain is een abstract tegel-leg-spel voor een breed publiek!

Terrain

Auteur: Dave Cousins
Uitgeverij: North and South Games
Tijdsduur: ± 20 min.
Aantal spelers: 2 – 5
Vanaf 5/10 jaar

Spelbeschrijving

Net zoals in de gelijknamige, Amerikaanse televisieserie proberen de spelers te overleven in een wereld vol zombies. De spelers kruipen elk in de huid van één van de zes hoofdpersonages, samen zullen ze hun grondstoffen op de vier locaties zo goed mogelijk moeten beschermen. Het spel eindigt als één van de vier grondstoffen (materiaal, munitie, voedsel & bondgenoten) uitgeput is, je wilt dus voorkomen dat de zombies aan de haal gaan met die kaarten, maar daarvoor heb je die grondstoffen zelf ook nodig. Je zal dus een goed evenwicht moeten zoeken.

Elke ronde is één van de personages de aanvoerder, hij/zij heeft tijdens zijn beurt iets meer mogelijkheden en zal knopen moeten doorhakken als de groep het niet eens raakt. Aan het begin van elke ronde krijgt elke speler twee gebeurteniskaarten, hierop staat geschreven waar en hoeveel zombies er zullen bijkomen. Meestal heeft dat te maken met de locatie waar je zelf bent, het kan ook gevolgen hebben op de personages die al dan niet bij jou aanwezig zijn. De aanvoerder zal aan het einde van zijn beurt beide kaarten moeten uitspelen, de andere spelers slechts één. Afhankelijk van deze kaarten kunnen de spelers overleggen naar welke locatie ze willen gaan, de aanvoerder kan elke speler namelijk één plaats verplaatsen zonder dat hij/zij daar voedsel moet voor afgeven! Vervolgens kan hij ook nog een grondstofkaart trekken en eventueel een voorwerp/kaart ruilen met een tegenstander op dezelfde locatie. Tenslotte zal hij zijn gebeurteniskaarten moeten uitspelen en het aangegeven aantal zombies toevoegen. De speelbeurten van de andere spelers verlopen gelijkaardig, maar als zij hun speelfiguur willen verplaatsen zullen ze daar één voedsel voor moeten betalen.

Nadat alle spelers aan beurt zijn geweest volgt de grote strijd. Met (geladen) wapens kan je de strijd aangaan. Er zijn verschillende soorten wapens, met een jachtgeweer heb je meer effect dan met een gewoon pistool, maar het zal moeilijker zijn om aan munitie te geraken! Met een jachtgeweer kan je dan ook drie dobbelstenen gebruiken, met een pistool maar één. Als je minimaal 5 dobbelt wordt er één zombie verwijderd, door een meervoud van 5 te dobbelen kan je meerdere zombies vermoorden. Alle personages in dezelfde locatie kunnen daar uiteraard voor samenwerken, met bondgenoten-fiches kunnen ze de waarde van de dobbelstenen verhogen. Elke speler kan tijdens deze fase slechts één wapen gebruiken en zal er slechts één keer mee kunnen schieten. Tenslotte richten de zombies schade aan in de locatie waar ze zich bevinden. Als er personages zijn vreet elke zombie één leven, als er geen personages (meer) aanwezig zijn nemen ze elk één kaart uit de voorraadstapel bij die locatie. Tenslotte kan je één voedsel betalen om een nieuw leven te krijgen, elk personage kan maximaal 5 levens bezitten.

Als je er als team in slaagt om 12 ronden door te komen zonder dat één van de stapels uitgeput raakt winnen jullie als team. Als je personage sterft is het spel nog niet gedaan, je kan dan één van de andere 6 personages spelen. Dat personage krijgt dan wel een uitrustingskaart maar geen munitie, je zal dus eerst munitie moeten halen voordat je nieuwe personage volop kan meestrijden. Als er geen personage over is om te kiezen zijn we samen verloren.

Onze mening

The Walking Dead is een coöperatief spel dat heel anders speelt dan andere coöperatieve spellen die we kennen. Je wilt voorkomen dat die stapels met je voorraad uitgeput geraken, maar tegelijkertijd heb je al dat materiaal ook zelf nodig. Je zal dus een goed evenwicht moeten vinden: genoeg materiaal nemen om te overleven en de strijd aan te gaan, genoeg laten liggen voor als de zombies te sterk worden. De spanning zit er in dit coöperatieve spel best in, maar helaas is het belang van de dobbelsteen iets te groot. Vaak bepaalt het dobbelresultaat hoeveel zombies er in het spel komen, dat kan wel eens serieus tegenvallen. Komt daar nog is bij dat het dobbelresultaat ook heel bepalend is tijdens de strijd, waardoor de geluksfactor in dit spel toch wel heel groot is. Dan heb je nog het nut van de munitiekaarten: voor elk wapen heb je een bepaald soort munitie nodig. Als je een (nieuw) wapen hebt ben je dus niet meteen geholpen als je ‘een’ munitiekaart trekt, je moet dan nog eens geluk hebben dat je munitie voor dat bepaalde type trekt. Ook de gebeurteniskaarten hebben veel effect, sommige zijn veel slechter dan andere. Als de aanvoerder net twee slechte neemt en die bijgevolg allebei moet uitspelen sta je er slecht voor. Het principe dat je met een ander personage verder kan spelen als jouw eerste personage sterft is leuk, maar helaas is dat vaak uitstel van executie. Je nieuwe personage heeft een wapen zonder munitie en kan dus niet meteen mee in de strijd, vaak overleeft dat personage het niet tegen de tijd dat hij/zij de juiste munitie kan vinden. In het begin lijkt het spel vaak eenvoudig en ben je er vast van overtuigd dat je het zonder problemen zal winnen, maar vanaf ronde 6 zakt de moed je al gauw in de schoenen. 🙂

De afbeeldingen op het spel laten weinig aan de verbeelding over. Het zijn afbeeldingen uit de originele serie, wij hadden liever nieuwe illustraties gezien. De leeftijdsaanduiding 15+ heeft wellicht alles te maken met de afbeeldingen. Het is trouwens niet erg als je de serie niet kent, als je ze wel kent beleef je het vast iets intenser. Naarmate het aantal spelers toeneemt wordt het spel ook moeilijker om te winnen. We slaagden er één keer in om het spel te winnen met twee spelers, met meerdere spelers kwamen we nog niet in de buurt.

Conclusie: The Walking Dead is een zombie-achtig, moeilijk te winnen coöperatief spel met grote geluksfactor!

Met dank aan KOSMOS!

The Walking Dead: Der Widerstand

Auteur: Matt Hyra
Uitgever: KOSMOS
Tijdsduur: ± 45 min.
Aantal spelers: 1 – 4
Vanaf 15 jaar

Spelbeschrijving

Maak je medespelers maar eens duidelijk welk woord jij in gedachten hebt. Niet door iets te tekenen of uit te beelden deze keer, maar door blokjes op het speelbord plaatsen! Daarnaast is er maar één belangrijke spelregel: zwijgen.

De spelers worden verdeeld in verschillende teams. De teams nemen ieder om beurt een kaart met daarop 9 begrippen, verdeeld in drie categorieën: gemakkelijk – moeilijk – uitdagend. Je vindt er voorwerpen, personages, gebeurtenissen,…  Kies als team één van de begrippen dat je gaat proberen uitleggen aan je medespelers en overleg hoe je dat zal doen. Plaats het vraagteken en de bijhorende blokjes om het hoofdconcept duidelijk te maken. Als voorbeeld zouden we 4 dingen aanduiden op het bord: voeding – groen – bolvormig – klein. Het team dat er als eerste in slaagt om te raden dat we het over een erwt hadden ontvangt twee punten, wij krijgen één punt omdat het geraden is.

In sommige situaties kan het begrip niet geraden worden met alleen een hoofdconcept en zal je dus nog een sub concept moeten toevoegen door een pion en blokjes in een andere kleur te gebruiken. Hierdoor kan je iets meer over je onderwerp proberen duidelijk te maken. Tijdens één van onze spellen probeerden we spinazie uit te leggen. We plaatsen blokjes voor: voeding – groen – klein, zonder effect. Een poging tot een sub concept zag er zo uit: film – fictief personage – man – arm. We hadden het over Popeye, en één van de spelers slaagde er in om spinazie te raden. Die speler ontvangt twee punten, wij ontvangen opnieuw één punt. Het spel eindigt van zodra er één team 12 punten heeft verzameld, dit team wint het spel.

Onze mening

Over het algemeen zijn partyspellen niet aan ons besteed maar Concept was een aangename verrassing! De doos is heel anders dan wat we gewoon zijn, een witte doos met kleine symbolen die samen een vraagteken vormen. Tussen alle kleurrijke dozen valt Concept ongetwijfeld op! Ook het speelbord is erg sober gehouden, een wit bord met de symbolen die we nodig hebben om het spel te spelen, niet meer en niet minder. Top! Bij het lezen van de spelregels waren we (nog) niet overtuigd, tijdens het spelen merkten we al snel waarom dit spel in de prijzen is gevallen het voorbije jaar. Het raden naar het concept van een tegenspeler is erg spannend, maar iets/iemand uitbeelden door blokjes op het bord te plaatsen is op zijn minst even leuk! Je kan het spel perfect zonder punten spelen, gewoon voor het plezier van het uitbeelden en raden naar voorwerpen en personen. Speel zo lang je wilt, het plezier is in dit partyspel veel belangrijker dan de punten.

Op de doos zie je ‘voor 4 tot 12 spelers’ staan. Laat je alvast niet afschrikken, want ook met 2 en 3 spelers hadden wij ontzettend veel plezier met Concept. Het is bedoeld voor teams en grotere groepen maar wij vonden het niet nodig om in teams te spelen, je kan even goed zelf beslissen welk begrip je kiest en waar je blokjes plaatst. Het spel is (voorlopig) nog niet in het Nederlands verkrijgbaar en de begrippen op de kaarten zijn niet altijd even duidelijk. Jammer, maar toch geen probleem! Verzin gerust zelf wat begrippen, het eerste wat in je opkomt, met het bord van concept kan je alles duidelijk maken. De kans is heel groot dat Concept een onderdeel zal worden van komende (familie)feestjes, we weten nu al dat het ook daar in de smaak zal vallen.

Met dank aan Asmodee België!

Concept: Concept behoort tot de beste partyspellen dat we kennen!

Concept

Auteur: G. Beaujannot & A. Rivollet
Uitgever: Repos Productions
Aantal spelers: 4 – 12
Tijdsduur: ± 40 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

In dit dobbelspel kruipt elke speler in de huid van één van de zes karakters uit Alice in Wonderland. Alice, de kolderkat, de gekke hoedenmaker of de hartenkoningin? Ze hebben allemaal hetzelfde doel: het witte konijn grijpen voor iemand anders er mee gaat lopen! Elk karakter heeft bovendien zo zijn goede en slechte eigenschappen, als je met het voordeel én het nadeel goed kan omgaan word je de winnaar van het spel. Jabberwocky schuilt echter achter de hoek en komt het spel misschien helemaal veranderen!

Het doel van Play Me is om de eerste te zijn met een oplopende rij dobbelstenen, met de waardes 1 t.e.m. 6. Alle spelers spelen tegelijk en hoeven niet op elkaar te wachten om hun acties uit te voeren. Na elke worp kan je één van de drie mogelijke acties uitvoeren. Met de eerste actie leg je een dobbelsteen op je karakter, te beginnen met waarde 1. In een latere worp kan je daar een 2 aan toevoegen, dan een drie enz. Het is belangrijk dat je steeds luidop zegt aan welke waarde je zit, zodat je tegenstanders een idee hebben van wat je aan het doen bent. Met een andere actie kan je een tegenstander blokkeren door een dobbelsteen op hun karakter te leggen, deze waarde moet wel volgen op de laatst toegevoegde waarde. Als een tegenspeler al 1-2-3 heeft liggen kan je er dus een 4 bij leggen, die speler zal dan eerst jouw 4 moeten verwijderen alvorens hij verder kan opbouwen. Het verwijderen van een dobbelsteen is meteen de derde actie, met dezelfde waarde kan je die blokkade opheffen en geef je de dobbelsteen terug aan de bewuste speler. In ons voorbeeld heeft onze tegenspeler dus een 4 nodig om jouw 4 terug te verwijderen, pas na een volgende worp kan hij weer verder opbouwen. Als je je laatste dobbelsteen (met waarde 6) hebt afgelegd ben je deze ronde gewonnen, als meerdere spelers samen klaar zijn wint diegene die als eerste op het witte konijn klopt.

Om het spel te winnen zal je twee rondes moeten winnen, één keer met de positieve kant van je karakter, één keer met de negatieve kant. De positieve kant levert je vanzelfsprekend een voordeel op, zo kan de kolderkat niet geblokkeerd worden, begint de rups met een voorsprong en kan de hoedenmaker twee dobbelstenen tegelijk gebruiken om op te bouwen. Als je een ronde wint draai je je karakterkaart om en speel je met het nadeel. Alice zal bij de 4 moeten wachten met opbouwen tot iedereen haar voorbij gestoken is, meneer Morse zal na de twee opnieuw moeten beginnen met opbouwen en de hoedenmaker heeft een dobbelsteen minder tot hij aan de 4 zit.  Als je voor de tweede keer een ronde wint eindigt het spel meteen en ben jij de winnaar.

Er is een half coöperatieve variant voorzien met Jabberwocky wanneer alle spelers met het negatieve gedeelte van hun karakter spelen. De speler die laatste gewonnen is wordt dan Jabberwocky, de andere spelers mogen vanaf dan het voordeel van hun karakter terug gebruiken. Het is nu Jabberwocky tegen alle andere spelers. De groep wint als zij er x-aantal keer in slagen om Jabberwocky te verslaan, ze moeten zoveel keer winnen als het aantal spelers in hun groep. Jabberwocky wint een ronde als hij kan opbouwen tot 5 en wint het spel als hij x-aantal rondes wint.

Onze mening

Play Me is een spel dat veel drukte en snelheid met zich meebrengt. De spelers waarmee je dit spel speelt bepalen meteen je eerste indruk. Speel dit dobbelspel met rustige medespelers en op een tafel dat niet veel lawaai maakt en je hebt een ontzettend leuke tijd, maar met spelers die zich snel opwinden en op een tafel waar dobbelstenen veel lawaai maken en je hebt er al snel genoeg van. Met de juiste medespelers is dit spelletje een erg leuke filler voor diegene die houden van snelheid en reactiespellen. Het idee is erg leuk, gewoon twee keer een rijtje maken van 1 tot 6 en je wint deze filler! Sommige voordelen lijken erg sterk, maar het nadeel van dat karakter brengt alles weer in evenwicht. We hebben alle rollen uitgeprobeerd en hebben het gevoel dat ze allemaal met elkaar in evenwicht zijn, wat toch altijd belangrijk is bij dit soort spellen. Het is de perfecte filler om iedereen wakker te maken aan het begin van een heuse spelavond, of om met familie en vrienden te spelen op een feestje.

De variant met Jabberwocky vinden we minder geslaagd. Deze korte filler is goed zoals het is en hoeft voor ons niet opeens te veranderen in een half coöperatief spel. Het maakt het spel langer en bovendien is het toch minder leuk als je zo’n filler ‘samen’ moet winnen. Wij spelen het nu zonder die Jabberwocky-regel, diegene die als eerste twee rondes kan winnen wint het spel, punt gedaan. We hebben het spel niet kunnen proberen met 5 en 6 spelers, maar we denken dat dat voor ons iets te druk zal zijn. Als controlefreaks proberen we iedereen in de gaten te houden zodat je kan blokkeren als ze te ver voorop lopen, als je met zoveel spelers bezig bent lukt dat wellicht minder. Al kunnen we ons best voorstellen dat anderen het juist leuk vinden om het met een grotere groep te spelen. Met drie en vier werkt het perfect, met 2 is het ook leuk maar zal het hier minder op tafel komen. Afhankelijk van je karakter verliest het spel veel aan interactie, denk maar aan de kolderkat die je niet kan blokkeren. Het spel is van zeer goede kwaliteit, het doosje is mooi gedrukt, de grote kaarten zijn voorzien van erg mooie illustraties die de link naar Alice in Wonderland nog versterken en de dobbelsteentjes zijn gewoon super leuk!

Conclusie: Play Me is een heel snelle, interactieve filler!

Een exemplaar van Play Me via Kickstarter OF in Essen?

Er loopt momenteel een Kickstarter campagne waarop je de Engelse versie van het spel kan backen en Aldébaran kan helpen om Play Me wereldwijd te lanceren! Aldébaran zal in Essen aanwezig zijn maar heeft nog niet de middelen om een eigen stand te huren. Hij zal 60 exemplaren bij hebben van de eerste, Franse versie, voorzien van de Engelstalige spelregels. Wil jij één van de gelukkige zijn die deze eerste versie aan je collectie kan toevoegen én ga je binnenkort naar Essen? Neem dan snel contact op via aldebaran@wonderdice.com! De kickstarter campagne vind je hier: Play Me op Kickstarter

Play Me: Alice in Wonderdice

Auteur: Aldébaran Geneste
Uitgeverij: Wonderdice
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 5 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Piraten, handelaren en zelfs de grote oorlogsschepen gaan op zoek naar glorie en fortuin op de Caraïbische zeeën! Coördineer verschillende schepen, transporteer goederen en overval andere schepen met de bedoeling zo veel mogelijk dubloenen te verdienen. Gebruik je geld om je schepen van een betere uitrusting te voorzien en win het spel als je er als eerste in slaagt om de dochter van de gouverneur uit te nodigen op je volledig uitgeruste schepen.

In Black Fleet heb je drie soorten schepen. De handelsschepen vervoeren goederen van de ene haven naar de andere, door ze te verkopen kan je 2 of 3 dubloenen per goed krijgen, afhankelijk van de haven waar je ze levert. Piratenschepen overvallen handelsschepen en stelen goederen die ze daarna willen begraven in één van de vele eilanden. Zowel voor het overvallen als voor het begraven worden zij beloond met dubloenen. Je kan tijdens je beurt echter maar één actie uitvoeren per schip, als je piratenschip een goed steelt zal je het dus pas in je volgende beurt kunnen begraven. Tenslotte zijn er ook nog de oorlogsschepen, deze zijn niet gebonden aan een speler maar kunnen door iedereen worden verplaatst. Ze hebben als doel de piratenboten te doen zinken, als jij het oorlogsschip daarbij helpt ontvang je 2 dubloenen.

Als je aan beurt bent speel je één van je twee bewegingskaarten met daarop aangegeven hoeveel plaatsen je elk schip maximaal kan verplaatsen. Je verplaatst elke beurt dus je handelsschip, je piratenschip en één van de oorlogsschepen! Je kan zelf kiezen in welke volgorde je de schepen verplaatst en je kan met elk schip maximaal één actie uitvoeren. Met je handelsschip zal je eventueel handelen, met een piratenschip aanvallen of een schat begraven en met het oorlogsschip aanvallen. Je kan eventueel fortuinkaarten uitspelen die je een bepaald voordeel geven of je laten zondigen tegen de spelregels, zo kan je met één van die kaarten over eilanden varen en met een andere elk schip 1 of 2 plaatsen extra verplaatsen. Aan het einde van je beurt vul je je hand aan tot twee bewegingskaarten en mag je eventueel nieuwe fortuinkaarten trekken (aangegeven op je bewegingskaart).

Daarna kan je één van de uitrustingskaarten aankopen voor je schip. De goedkoopste kost 5 dubloenen, de duurste 14 dubloenen. Je weet niet op voorhand welk voordeel dat zal geven aangezien iedereen telkens andere uitrustingen krijgt, maar je weet wel bij welke categorie die uitrusting hoort. Zo heb je uitrustingen die alles te maken hebben met het (ver)kopen van goederen, op één of andere manier zal je daar dus meer winst mee kunnen maken. De uitrusting van 5 dubloenen zal je piratenschip ten goede komen en een iets duurdere uitrusting zorgt er voor dat je sneller zal kunnen varen. De volgorde waarin je de vier uitrustingskaarten aankoopt is niet van belang, maar pas als je ze allemaal hebt aangekocht kan je de laatste kaart van 10 dubloenen aankopen en de dochter van de gouverneur op je schip uitnodigen. Als je aan het einde van die ronde de enigste bent die deze kaart heeft kunnen aankopen win je het spel, als er meerdere spelers hierin geslaagd zijn wint diegene met de meeste dubloenen op overschot. Voor een langere variant kan je de laatste kaart vervangen door een kaart ter waarde van 20 dubloenen, zodat je iets langer kan genieten van de voordelen van je uitrustingen. Als het niveau tussen de spelers erg verschilt kan je ook beslissen dat sommige spelers de duurdere kaart moeten kopen en andere de goedkopere.

Onze mening

Black Fleet blinkt uit in zijn eenvoud. Drie schepen verplaatsen en simpelweg goederen proberen transporteren, onderweg moet je goed uitkijken voor de piratenschepen van je tegenstanders, en die moeten op hun beurt proberen de oorlogsschepen te ontwijken. Het zorgt voor heel wat dynamiek en interactie. Probeer te voorspellen welke route je tegenstanders gaan nemen en probeer ze zo met je piratenschip te onderscheppen, maar eer het terug aan jou is kan er veel verandert zijn! Aangezien elke speler een oorlogsschip kan verplaatsen is het soms sneller bij jou dan je had kunnen voorspellen. Je zit mekaar in dit spel voortdurend op de hielen, je kan maar best een plan B bedenken want één of ander schip gooit je plan zeker in het water. De fortuinkaarten maken het spel leuker waardoor je vaak onverwacht uit de hoek kan komen en toch iets kan bereiken dat je tegenstanders niet verwacht hadden. De uitrustingen voor de schepen zijn ook leuk, het verrassingseffect is groot aangezien je niet exact weet welke uitrusting je aankoopt, maar dat het goed zal zijn, daar kan je wel vanuit gaan. Je zal moeten beslissen welke uitrusting je eerst wilt kopen, daar zal je uiteraard het langst van kunnen genieten. In het begin van het spel focus je je vooral op een veilige route voor je handelsschip, tegen het einde wordt het echt een race. Elke speler heeft inmiddels heel wat goede uitrustingen en heeft zo zijn eigen voordelen, iedereen kan tijdens zijn beurt wellicht op één of andere manier aan dubloenen geraken, maar wie verdient de meeste dubloenen? En wie slaagt er in om nét voor de andere spelers de dochter van de gouverneur uit te nodigen? De overwinning is elke keer nipt, de andere spelers hadden meestal maar één beurt te kort om die dochter ook uit te nodigen.

De herspeelbaarheid op lange termijn kunnen we niet voorspellen, maar het feit dat je net wel of net niet wint maakt dat je graag revanche wilt en het nog eens wilt proberen. Ook die uitrustingskaarten helpen daaraan mee, je hebt tijdens je eerste spel gezien dat ook je tegenspelers een erg goede uitrusting hadden, tijdens een volgend spel is het dus alleen maar spannender om af te wachten welke uitrusting je zal hebben. Een langere versie van het spel (overwinningskaart met 20 dubloenen) hoeft niet meteen voor ons, het is goed zoals het is: ongeveer een uurtje. Het feit dat je het met die kaarten iets gemakkelijker kan maken voor minder ervaren spelers is dan wel weer een voordeel voor dit familiespel. Het spel is momenteel enkel beschikbaar in het Frans, Engels en Duits, dat kan wel eens een nadeel zijn. Het grootste deel van het spel is dan wel zonder tekst, maar op de fortuin- en uitrustingskaarten vind je wel wat tekst terug. Wij maakten een overzicht met de vertaling van alle kaarten waardoor iedereen het spel gemakkelijk kon meespelen, met of zonder talenknobbel! Space Cowboys verbaasde ons met Splendor al van hun prachtige materiaal, met Black Fleet trekken ze die lijn gewoon verder. Je hebt dan misschien wel wat fijne vingers nodig, maar de blokjes passen perfect in de schepen. De illustraties zijn heel mooi en kleurrijk, de dubloenen lijken wel echt en de doos heeft alweer een prachtige inleg in de vorm van een doodskop.

Met dank aan Asmodee België!

Conclusie: Black Fleet is een heel leuk, mooi, dynamisch en interactief familiespel!

Black Fleet

Auteur: Sebastian Bleasdale
Uitgeverij: Space Cowboys
Aantal spelers: 3 – 4
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 14 jaar

Spelbeschrijving

We reizen door het land van 1001 nachten en arriveren in Naqala, de oude sultan is net overleden en één van ons zal de nieuwe leider worden. Je zal de vijf stammen moeten manoeuvreren om invloed te krijgen op deze stadstaat, verplaats ze op het juiste moment en doe beroep op de oude geesten, je hebt hun hulp nodig voor de overwinning!

Aan het begin van elke ronde moeten alle spelers bieden voor de beurtvolgorde. Elk om beurt zetten ze hun pion in en betalen ze de bijhorende kost. Om zeker te zijn van je eerste plaats kan je 18 munten/punten betalen, maar dat is misschien niet zo’n goed idee. Je kan er ook voor kiezen om 0 te spelen, maar als een volgende speler dan ook 0 bied komt deze wel voor jou te staan. Slechts drie spelers kunnen 0 bieden. Aan het begin van je beurt kies je een locatie van waaruit je al de aanwezige meeples gaat bewegen. Op elke tegel dat je passeert laat je één meeple achter, maar op de tegel waarop je eindigt moet je een meeple achterlaten in de kleur dat daar al aanwezig was. Op die tegel mag je dan twee acties uitvoeren, één actie met de meeples in de kleur dat jij daar had achtergelaten, één actie aangegeven op de tegel. Voor de eerste actie neem je alle meeples op van die stam/kleur, dat zijn er dus minstens twee, maar soms ook meer. Als deze tegel hierna onbemand is plaats je er één van je kamelen op, die tegel is voor de rest van het spel van jou. De kleur van de meeple bepaalt welke actie je daarmee kan uitvoeren. De vizieren (gele) meeples hou je gewoon bij en leveren punten op aan het einde van het spel, net zoals de witte meeples, al kan je deze ook gebruiken voor andere acties. Met de groene meeples verzamel je grondstofkaarten, met de blauwe punten. Met de rode stam kan je een andere meeple vermoorden, een witte/gele uit de voorraad van je tegenspelers of één van het spelbord in de hoop (nog) een locatie onbemand te maken zodat je die kan inpalmen.

Daarna kan je de actie van de tegel uitvoeren. Sommige acties zijn verplicht en laten je een paleis/palmboom op die bepaalde tegel plaatsen, deze leveren de eigenaar van de tegel punten op aan het einde van het spel. Op de markt kan je grondstofkaarten kopen en op de heilige plaatsen kan je een geest omkopen. Deze moet je betalen met witte meeples en eventueel een kaart. Geesten leveren niet alleen punten op maar geven je ook een bepaald voordeel. Zo kan je met Enki telkens een palmboom extra zetten (als je daarvoor een witte meeple of een kaart betaald) en krijg je van Ba’ai telkens punten wanneer een speler een geest neemt. Met Boaz kan je je witte/gele meeples beschermen tegen de rode moordenaars en met Jafaar leveren je vizieren 3 punten op i.p.v. één.

Het spel eindigt van zodra één speler alle kamelen heeft kunnen inzetten of wanneer er geen geldige bewegingen meer mogelijk zijn. Op het einde van de ronde volgt de puntentelling. Je krijgt daarbij punten voor de witte en gele meeples, je geesten, je locaties en eventuele palmbomen/paleizen en voor setjes van verschillende goederenkaarten. Deze punten worden opgeteld met de punten die je gedurende het spel verzamelde, de speler met de meeste punten wint het spel en wordt de sultan van Naqala.

Onze mening

De verwachtingen van Five Tribes waren hoog en zijn dan ook grotendeels ingelost. Het is een heel andere manier van denken, in plaats van een workerplacement ga je hier net meeples wegnemen. Alles wat je doet heeft invloed op de volgende speler(s). Zo probeer je te vermijden dat je maar één stam achterlaat op een tegel om te voorkomen dat je tegenstander die makkelijk kan inpalmen, maar dat zal zeker niet altijd lukken. Je denkt voornamelijk aan de laatste meeple dat je wilt plaatsen, maar ook de volgorde waarop je ze onderweg achterlaat is belangrijk voor de volgende speler. De spelregels zijn eenvoudig maar de mogelijkheden die je er mee hebt lijken wel oneindig. Dat maakt dat het op twee niveaus gespeeld kan worden, je kan het beschouwen als expertspel en alles goed uitdokteren, maar het kan ook perfect als familiespel beschouwd worden en gespeeld worden zonder dat je al te veel moet nadenken. Dat nadenken kan je toch maar doen wanneer jij aan beurt bent aangezien je voorganger het spelbord helemaal verandert en misschien al je plannetjes om zeep helpt. Afhankelijk van je medespelers kan de downtime in dit spel dan ook flink oplopen, maar wij speelden het voorlopig enkel met vlotte spelers waardoor we daar helemaal geen last van hadden. Wellicht stellen we het niet snel voor aan spelers waarvan we weten dat ze alles gaan uittellen.

Het spel wordt vergezeld van mooie en handige samenvattingen, die maken het vooral voor beginnende spelers gemakkelijker. Op de achterzijde staat een overzicht van alle geesten met hun effecten, vooral dit werd vaak gebruikt. Er zijn 22 geesten en die komen in één spel zeker niet allemaal aan bod, dus zelf na enkele spellen komen er nog geesten tevoorschijn die je nog niet eerder had gezien. Het spel speelt met alle spelersaantallen even goed, al voelt het met twee spelers heel anders. Je hebt dan twee rondemarkers om te bieden en je komt elk twee keer aan de beurt per ronde. Hierdoor worden extra mogelijkheden gecreëerd die je niet hebt in een spel met meerdere spelers. Als je er tijdens de biedfase voor zorgt dat je je twee beurten onmiddellijk na elkaar kan uitvoeren kan je de meeples in je eerste beurt zo plaatsen dat je er meteen daarna goed gebruik van kan maken. Als je deze manier van spelen gewoon bent is het wel even wennen om terug met meerdere spelers te spelen, en omgekeerd. Het materiaal is, zoals we van Days of Wonder gewoon zijn, weer van een hoge kwaliteit en ook hier krijgen we een erg handige inleg van de doos. De illustraties op de doos zijn erg mooi, het spel zelf is soberder gehouden. Een goede beslissing volgens ons, want het is al druk genoeg als er zoveel meeples, kamelen, palmbomen en paleizen op die tegeltjes staan. Onze grondstofkaarten zijn bij de drukker maar half door het snijmachine gegaan, waardoor sommige kaarten langs de ene kant rechte hoeken en langs de andere kant afgeronde hoeken hebben. Aangezien het maar bij de helft van de kaarten is vermoeden we dat dit niet in alle exemplaren het geval is, maar het is toch lastig tijdens het schudden. Al zijn we dan misschien wel heel nauwkeurig 🙂

Met dank aan Asmodee België!

Conclusie: Five Tribes is een spel dat je zeker eens gespeeld moet hebben!

Five Tribes

Auteur: Bruno Cathala
Uitgeverij: Days of Wonder
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 12 jaar

Spelbeschrijving

Waag je kans om koning te worden van Abyss. Wees sluw en verzamel vele stemmen in de gemeenteraad om zoveel mogelijk bondgenoten aan jouw zijde te krijgen, of versla de monsters die je tegenkomt tijdens jouw reisweg. Neem de beste heren in dienst en gebruik hun krachten optimaal om later één of meerdere locaties te controleren in deze onderwaterwereld. Diegene die de meeste invloed heeft zal het spel onvoorwaardelijk winnen en gekroond worden tot koning van Abyss!

Eerst en vooral moet je kaarten gaan verzamelen, dat kan op twee manieren. Je kan op ontdekking gaan in de diepte of je kan de hulp inroepen van een groep uit de gemeenteraad. Voor het eerste ga je kaarten opendraaien van de trekstapel, na elke kaart kan je beslissen of je die wilt houden of verder wilt ontdekken, maar voor je dat kan beslissen moet je eerst je medespelers de kans geven om deze kaart te kopen! Als zij dat willen betalen ze je één parel, daarna kan je verder kaarten openleggen. Als andere spelers later in je beurt weer kaarten willen kopen zal het steeds duurder worden, de tweede speler moet namelijk 2 parels betalen enz. Als je de laatst gedraaide kaart zelf wilt houden, nadat je medespelers gezegd hebben die niet te moeten hebben, hoef je die uiteraard niet te betalen. De andere kaarten worden per kleur gesorteerd in de gemeenteraad. Tijdens deze ontdekkingsreis kan je ook monsters tegenkomen, dan zal je moeten beslissen of je het gevecht aangaat en je beurt beëindigt, dan ontvang je een beloning. Als je je reis wilt verderzetten wordt de beloning groter voor de volgende speler die wél beslist om het gevecht aan te gaan. Je kan hier o.a. parels, monsterfiches en/of sleutels mee winnen. De andere manier om kaarten te verzamelen is door een stapel kaarten van dezelfde kleur uit de gemeenteraad te nemen, maar dan wel zonder op voorhand te kijken welke kaarten er in lagen. Alle kaarten hebben naast hun kleur namelijk ook een waarde van 1 tot 5.

In plaats van kaarten te verzamelen kan je er ook voor kiezen om een heer in dienst te nemen, deze zal je moeten betalen met de eerder verzamelde kaarten (bondgenoten). Elke heer geeft aan hoeveel verschillende kleuren en aantal bondgenoten deze kost, zo zal je voor de verrader kaarten in exact drie verschillende kleuren moeten betalen met een totaal van 12. De laagste kaart die je gebruikt om te betalen mag je voor je opnemen, deze telt mee bij de puntentelling aan het einde! Er zijn 6 verschillende gilden onder de heren, zij leveren je niet alleen punten op maar sommige hebben ook een bepaalde kracht, een eigenschap waar alleen jij gebruik van kan maken. De soldaten leveren niet zo veel overwinningspunten op maar benadelen je tegenstanders, terwijl de handelaren je parels zullen opleveren. De tovenaars zijn dan weer behulpzaam bij het opnemen van bondgenoten terwijl de boeren erg veel punten opleveren. De heren in de rechtbank worden na je aankoop niet aangevuld, dat gebeurd pas wanneer er twee heren overblijven in de rechtbank. De speler die de derde laatste heer kocht wordt bovendien beloond met twee parels. Daarnaast kan je aan het begin van je beurt wel parels betalen om nieuwe heren in de rechtbank te plaatsen, zodat je terug meer keuze hebt. Al blijven die heren dan ook liggen voor je tegenstanders!

Aan het einde van je beurt controleer je of je drie sleutels bezit, in dat geval ben je verplicht een locatie te controleren. Sommige heren bezitten één of meerdere sleutels, maar je kan ze ook bemachtigen door het gevecht met de monsters aan te gaan. Daarna kies je een locatie: je kan daarbij de beschikbare locatie nemen, maar je kan er ook voor kiezen om de vier bovenste van de stapel te nemen. Je kiest er daarna één uit, de andere drie worden open op tafel gelegd en worden beschikbaar voor je medespelers. De heren dat je (voor hun sleutels) nodig hebt om deze locatie te controleren leg je eronder, hun speciale kracht is vanaf dan niet meer geldig. De locaties leveren aan het einde punten op, meestal punten naargelang het aantal heren/bondgenoten dat je voor je hebt liggen aan het einde van het spel. Het spel eindigt wanneer een speler 7 heren in dienst heeft genomen of wanneer de rechtbank niet kan worden aangevuld, daarna volgt de puntentelling. Je krijgt punten voor je monsterfiches, voor je locaties, je heren en de opgenomen bondgenoten (telkens de laagste kaart die je gebruikte om heren aan te kopen).

Onze mening

Onze verwachtingen van Abyss waren niet zo heel hoog, misschien door de donkere lay-out en het thema. Het spel heeft ons echter helemaal verbaasd en we zijn heel enthousiast. Het is vooral een familiespel met een aangename duur, het is snel uitgelegd en speelt binnen het uur. De spelregels kan je bijna in één zin samenvatten: je neemt kaarten op één van de twee manieren of je neemt een heer in dienst, daarna kan je soms een locatie controleren. Het feit dat je zoveel invloed hebt op je tegenstanders maakt het alleen nog leuker, je medespelers kunnen kaarten voor jouw neus wegkopen terwijl jij aan’t ontdekken bent, maar je kan ze ook wel wat dwarszitten door bepaalde soldaten in dienst te nemen. Soms zal een tegenstander parels betalen om een heer open te leggen dat voor jou wel erg interessant is of de beloning groter maken voor wanneer jij tegen een monster vecht, maar als je een locatie gaat controleren moet je misschien ook zelf kiezen of je meer keuze wilt en daardoor je tegenstanders meer keuze aanbiedt. Er zijn ook heel wat strategische keuzes te maken, misschien wil je een heer wel veel te veel betalen zodat je een bondgenoot met hogere waarde voor je kan leggen. Dan heb je ook nog de variatie in het spel, er zijn 35 heren en 20 locaties, maar na een 5-tal speelsessies hebben we het gevoel dat we nog niet alles gezien hebben, soms gebeurt het dat een speler geen enkele locatie kan bemachtigen tijdens het spel. Elke keer opnieuw heb je het gevoel dat het spel ‘te snel’ eindigt, al nadat één iemand 7 heren in dienst heeft! Dit zorgt ervoor dat je het spel graag opnieuw wilt spelen, je hebt nog zoveel plannen en ideeën, dingen die je volgende keer anders wilt doen. Het verslavende werkte hier in ieder geval, Abyss is voor ons alvast een echte topper en zal hier wellicht nog vaak op tafel komen na deze recensie! We speelden het spel voorlopig nog niet met 4 spelers, maar met 2 en 3 spelers werkt het alvast even goed dus we vermoeden dat dat ook met 4 spelers het geval zal zijn. Het is zo’n spel dat met elk aantal spelers even goed werkt.

De illustraties zijn erg mooi, al hebben we wel de indruk dat de donkere kleuren veel spelers kan afschrikken, het geeft als eerste indruk een zwaar strategisch spel te zijn. Ook de leeftijdsaanduiding 14+ laat iets heel anders vermoeden. Als familiespel zijnde kan wellicht ook de tekst een probleem vormen. Veel tekst is er echter niet, enkel op de heren staat een kort tekstje met een verduidelijking van het effect dat ze hebben. Er komen telkens maar een 6-tal heren open te liggen dus je kan perfect even de tijd nemen om alle heren te verduidelijken zodat iedereen weet welk effect ze hebben. Ook op de locaties staat één lijntje tekst, maar de betekenis daarvan kan je meestal wel afleiden aan de hand van het symbool. De doos is ook heel speciaal, je hebt 5 verschillende dozen: zonder naam aan de voorkant, enkel één van de vele gezichten uit het spel. Het materiaal is van goede kwaliteit, met mooie parels en elk een eigen schelp om de parels in te bewaren. En dan heb je ook nog de ontzettend handige inleg die het verdient om extra vermeld te worden, Bombyx heeft alweer mooi werk geleverd!

Met dank aan Asmodee België!

Conclusie: Abyss is voor ons een topper van formaat!

Abyss

Auteurs: Bruno Cathala & Charles Chevallier
Uitgever: Asmodee & Bombyx
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 14 jaar

Spelbeschrijving

In een korte Japanse les leren we al meteen twee woordjes: “Machi = de stad” en “Koro = dobbelen”. Deze vatten al bijna het hele spelletje samen, want in Machi Koro gaan we al dobbelend geld verdienen waarmee we gebouwen kunnen aankopen om onze stad uit te breiden. Hoe meer gebouwen je hebt, hoe groter de kans dat je veel inkomen zal krijgen! Een groot inkomen brengt je dan alweer een stap dichter bij de aankoop van de vier grote projecten, de speler die als eerste deze projecten volbrengt wint het spel.

Als je aan de beurt bent dobbel je met de dobbelsteen, het dobbelresultaat geeft aan welke ondernemingen jou en/of je tegenstanders geld zullen opleveren. Boven elke kaart staat namelijk een getal, als dat getal gedobbeld wordt is de onderstaande tekst van toepassing. Boerderijen, tarwevelden en andere bedrijven uit de primaire sector leveren altijd één munt op als de gewenste waarde gedobbeld werd, ook als één van je medespelers aan de beurt is. Met winkels en fabrieken kan je een groter inkomen vergaren, maar enkel wanneer je zelf aan de beurt bent. Een bakkerij levert vb. één munt op telkens je een 2 of 3 dobbelt. Fabrieken leveren munten op naar gelang het aantal bedrijven dat je bezit, zo zal je met de zuivelfabriek 3 munten krijgen per tarweveld in jouw stad! Met een stadion of kantoorgebouw krijg je dat inkomen niet van de bank maar van je medespelers en met het café of restaurant krijg je zelf een inkomen van je medespelers die het aangegeven getal dobbelden.

Na de inkomstenfase kan je één van de 15 verschillende gebouwsoorten aankopen of één van je vier grote projecten financieren. Deze vier projecten hebben elk hun eigen voordeel, zo kan je er voor kiezen om met twee dobbelstenen te werpen van zodra je een station hebt gebouwd. Voor sommige gebouwen zal je namelijk hogere waarden moeten dobbelen en heb je twee dobbelstenen nodig. Het inkoopcentrum levert meer inkomen op voor bepaalde gebouwen, het pretpark levert je een extra beurt op als je twee gelijke getallen dobbelt en de radiotoren geeft je de mogelijkheid om opnieuw te dobbelen. Diegene die er in slaagt om als eerste deze vier grote bouwprojecten te financieren wint het spel onmiddellijk.

Het spel is ook voorzien van een variant waarbij alle gebouwen aan het begin geschud worden, daarna komen er kaarten open te liggen tot er 10 verschillende gebouwsoorten liggen. Wanneer er een kaart gekocht is en er slechts 9 kaarten over blijven wordt de rij weer aangevuld enz.

Onze mening

Machi Koro is een heel vlot spelletje, de spelregels zijn erg eenvoudig en het is ook gewoon heel leuk. Na onze eerste sessie waren we alvast enthousiast, al vreesden we wat voor de herspeelbaarheid. Toevallig gebruikten we beide dezelfde tactiek en leek dan ook voor de hand te liggen dat iedereen steeds hetzelfde zou willen doen en de dobbelsteenworp dus zou bepalen wie er als eerste in slaagde. Maar niets is minder waar, in onze tweede sessie merkten we al dat er ook andere mogelijkheden waren! Terwijl we in ons eerste spel allebei gingen voor de hoge kaarten (met twee dobbelstenen) won nu diegene die heel het spel zweerde bij de lage kaarten en dus heel het spel met één dobbelsteen bleef spelen. Daarnaast kan je er ook bewust voor kiezen om voor de bedrijven te gaan die je punten opleveren bij een worp van je tegenstanders, of voor de gebouwen waarbij je geld van je tegenstanders moet krijgen! Er zijn dus heel wat mogelijkheden, zelfs na 5 spelletjes hebben we het gevoel dat er nog dingen zijn die we kunnen proberen, we zijn het dus nog lang niet beu! Er is wel één strategie die erg goed is als je tegenstanders er niet in meegaan. De mini-markt levert namelijk 3 munten op telkens je een 4 werpt, als je meerdere mini-markten bezit kan je wel eens geluk hebben en erg veel vergaren met één worp, zeker als je er dan ook nog eens het inkoopcentrum bijkoopt. Met drie en vier spelers gebeurd dat niet zo snel omdat elke speler wel één mini-markt zal aankopen maar met twee spelers kan je zomaar even 5 of 6 mini-markten kopen als je medespeler zich op andere kaarten focust. Die laatste kan het dan meestal wel vergeten om nog te winnen.

Op dat kleine minpuntje na speelt het spel zowel met 2, 3 als 4 spelers even goed. Met vier spelers kan het gebeuren dat een bepaalde stapel gebouwen uitgeput is, meestal zullen alle spelers dan ook een verschillende strategie moeten kiezen. Om het probleem van de mini-markt te voorkomen kan je (zeker met 2 spelers) de variant spelen, ook deze is erg leuk. Aangezien er minder kaarten beschikbaar zijn is het meer vechten om de kaarten, eerst is eerst. Je zal je tactiek moeten aanpassen naar gelang de kaarten die er getrokken worden en je kan dus niet van in het begin bepalen hoe je gaat proberen winnen. Zeker een heel geslaagde variant voor diegenen die het spel al kennen! De kaarten bevatten wel wat tekst, maar dat kan geen probleem zijn aangezien White Goblin Games dit najaar een Nederlandstalige versie zal uitbrengen.

Conclusie: Hoe vaker je Machi Koro speelt, hoe leuker het wordt! Het mag hier zeker nog op tafel komen!

Met dank aan KOSMOS!

Machi Koro

Auteur: Masao Suganuma
Uitgeverij: KOSMOS
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Machi Koro werd in het Nederlands uitgebracht door White Goblin Games

Spelbeschrijving

Volgens de geruchten zouden er veel rode diamanten te vinden zijn in het tropische regenwoud van de Yungas in Argentinië. Die rode diamantjes zijn zeer zeldzaam en alle diamantbedrijven willen zo veel mogelijk van die diamanten verzamelen. De twee grootste bedrijven hebben een team ontdekkingsreizigers ter plaatste gestuurd. Ze merken al gauw dat het bouwen van hoge loopbruggen de enigste manier is om op een veilige manier de Grote Vallei te ontdekken. In dit spel gaat elke speler dus zijn eigen loopbruggen-circuit aanleggen op zoek naar de waardevolle diamanten.

Als je aan de beurt bent kan je kiezen uit drie opties: een tegel op het bord plaatsen, je tegels omruilen of passen. Als je een tegel in de jungle plaatst moet deze aan de rand van de jungle of een eerder geplaatste tegel grenzen, uiteraard moeten alle loopbruggen correct aansluiten. Als je denkt geen goede tegels op hand te hebben kan je er ook voor kiezen om een bepaald aantal tegels uit het spel te verwijderen, daarna vul je je tegelhouder weer aan tot je vijf tegels bezit. Als je deze ronde geen tegel wilt of kan spelen kan je ook gewoon passen. Alle tegels bevatten loopbruggen in beide kleuren, telkens je verder bouwt aan je eigen loopbrug zal je dus ook je tegenstander helpen of blokkeren. Door een doodlopend punt te plaatsen kan je de waarde van de loopbrug heel wat verminderen!

Van zodra er een loopbrug is afgewerkt worden er punten gescoord, hierbij telt niet enkel de lengte van de brug maar ook het begin- en eindpunt mee! Als je een loopbrug kan aanleggen van één zijde naar een andere zijde van het bord krijg je maar liefst 3 diamanten per vierkant dat je passeert, als je loopbrug naar een doodlopend punt leidt is dat maar 1 punt per vierkant. Loopbruggen naar of door verbindingsplatforms leveren je dan wel 2 punten per vierkant op, al zal je er wel één diamant voor moeten betalen. Het spel eindigt van zodra beide spelers na elkaar gepast hebben of wanneer de trekstapel leeg is.

Onze mening

Een tijdje geleden plaatsten we op onze blog een interview met één van de auteurs, Dennis Kirps. We waren dus erg blij dat we het spel nu konden testen. Onze eerste speelsessie viel echter tegen. De puntentelling lijkt erg duidelijk, maar toch hadden we best nog wat vragen tijdens dat eerste spel. De afbeeldingen in de spelregels waren niet voldoende, van ons mochten er dus zeker nog wat voorbeelden aan toegevoegd worden. Daarnaast kon één van ons een lange loopbrug opbouwen en had de andere niet de juiste tegels om dat te blokkeren, het spel eindigde dan ook heel uitzonderlijk met bijna 50 punten verschil. De vier speelsessies die daarop volgden werden gelukkig steeds beter, de scores lagen ook veel dichter bij elkaar. Een belangrijk punt in dit spel is toch wel de pestfactor, je hebt op een gegeven moment het gevoel dat het belangrijker is om je tegenstander te blokkeren dan om je eigen loopbruggen te bouwen. Met dit in het achterhoofd is het dan weer interessant om met meerdere paden tegelijkertijd bezig te zijn, je tegenstander kan dan maar één loopbrug verhinderen terwijl jij de andere kan proberen af te werken. Als je je steeds focust op één loopbrug kan je het spel volgens ons niet winnen.

Een leuk detail is dat het speelbord langs twee kanten bedrukt is, het enige verschil tussen de twee zijden is de kleur! Het grote groene bos is langs de ene zijde donkergroen en langs de andere kant lichtgroen. Het donkergroene bord oogt mooier tijdens het spelen maar de lichtgroene zijde maakt het gemakkelijker, zo kan je op het einde veel eenvoudiger zien waar er nog plaats is om tegels te leggen. Over de tegelhouders hebben we dan weer onze twijfels, ofwel zijn de tegelhouders niet handig, ofwel wij, maar het gebeurde meermaals dat ze omver vielen. De goodies (een promo voor op Essen 2014) maken het spel voor ons echt wel leuker, dan heb je tegels met slechts één kleur van loopbrug.

Conclusie: Canopy Walk is een abstract spel voor twee spelers die bestand zijn tegen wat frustratie na de vele blokkades.

Met dank aan TF Verlag!

Canopy Walk

Auteurs: Dennis Kirps & Gérard Pierson
Uitgeverij: TF Verlag UG
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 14 jaar

Spelbeschrijving

In de vroege moderne tijd was glasblazen een ambacht dat ontzettend veel werd uitgevoerd in de vele bosrijke gebieden in Tsjechië. Een pad van 250km lang door het Beierse woud is dan ook naar deze warme ambacht genoemd: de Glasstraat. De sfeer en warmte van de glasproductie is er nog steeds aanwezig. In dit spel zal je niet alleen glas, maar ook bakstenen moeten produceren, deze kan je samen met andere grondstoffen dan weer gebruiken om gebouwen te kopen, al zal je daarvoor wel de juiste personen aan het werk moeten zetten!

Het spel wordt gespeeld over vier bouwperiodes, telkens zal je drie tot vijf karakters kunnen uitspelen. Aan het begin van een bouwperiode kiezen alle spelers in het geheim 5 karakters uit de 15 die iedereen beschikbaar heeft. Enkel deze karakters zal je in de loop van deze bouwperiode kunnen benutten. Als je aan de beurt bent speel je één van deze vijf karakters uit, daarna controleren je tegenspelers of zij dat karakter ook op hand hebben. Als jij de enige bent met het gekozen karakter heb je geluk en zal je beide acties kunnen uitvoeren, anders zal je de diensten van jouw karakter moeten delen met je tegenspelers en kan je slechts één van beide acties uitvoeren. Alle karakters hebben unieke acties, zo kan je met de houthakker, de kolenbrander en nog enkele andere de basisgrondstoffen verzamelen. Als je de nodige basisgrondstoffen bezit worden deze automatisch omgevormd tot glas of baksteen op je productiewiel, je bent deze basisgrondstoffen dan wel weer kwijt, iets waar je zeker rekening moet mee houden. Met de mijnwerker, boswachter en de vijverbouwer kan je grondstoffen verdienen en/of landschappen toevoegen op je speelbord terwijl je met de bouwmeester of de timmerman dan weer gebouwen kan aankopen. Die gebouwen moet je uiteraard kunnen betalen met de grondstoffen op je productiewiel. Je zal dus eerst grondstoffen moeten verzamelen om later gebouwen te kunnen aankopen.

Er zijn drie verschillende gebouwtypes. De werkgebouwen kan je gedurende heel het spel gebruiken en laten je toe om bepaalde goederen te ruilen tegen anderen, de directe gebouwen geven je een éénmalig voordeel, hierbij ontvang je meestal een bepaalde grondstof. Beide gebouwtypes leveren ook punten op maar het zijn de bonusgebouwen die je de meeste punten zullen opleveren aan het einde. Door te voldoen aan de gevraagde voorwaarden zal je een aantal punten kunnen verdienen. Zo levert de Visserswerf je vier punten op als je een vierkant van 4 meren op je speelbord hebt gemaakt en levert de scheepshelling je één punt op per overgebleven hout.

Elke speler kan op deze manier drie karakterkaarten uitspelen, de andere twee zal je enkel (gedeeltelijk) kunnen benutten als één van je tegenspelers deze uitspeelt. Daarna eindigt de eerste bouwperiode en worden de beschikbare gebouwen aangevuld, de spelers kiezen vervolgens weer 5 kaarten uit die ze in de volgende bouwperiode willen gebruiken. Na vier bouwperiodes eindigt het spel en volgt de puntentelling. Elke speler begint het spel met drie gebouwen die je punten kunnen opleveren voor overgebleven zand, glas en bakstenen, de rest wordt bepaald door de gebouwen dat je doorheen het spel hebt aangekocht.

Onze mening

Uwe Rosenberg is over het algemeen een auteur die ons wel ligt, de Glasstraat is één van de minder lange/zware spellen van hem. Een groot pluspunt van dit spel is dan ook dat je het perfect in een uurtje kan spelen. Enerzijds heb je het gevoel dat je helemaal op je ééntje bezig bent, je bouwt je eigen landschap en gebouwen op. Anderzijds is de interactie met je tegenspelers juist heel groot, je probeert in te schatten welke karakterkaarten zij wel of niet zouden spelen om zo optimaal gebruik te maken van jouw vijf karakterkaarten. Er zitten ontzettend veel gebouwen (93) bij terwijl je er lang niet zoveel nodig hebt, dat zorgt er voor dat het spel elke keer weer heel anders aanvoelt aangezien je toch wat speelt naar gelang de gebouwen die beschikbaar zijn. Toch is er van elk gebouw slechts één beschikbaar en wil je voorkomen dat je tegenstanders gaan lopen met het gebouw dat jij zo graag wilt. In de Glasstraat zal je je strategie regelmatig moeten aanpassen want je tegenstanders zullen er ongetwijfeld voor zorgen dat niet alles loopt zoals je het in gedachten had. Ondanks dat de spelregels vrij eenvoudig te begrijpen zijn hebben wij toch steeds het gevoel dat we het niet in handen hebben. Het spel begrijpen is één ding, maar het echt op een goede manier spelen bleek in het begin toch een ander verhaal. De werkwijze van het productiewiel lijkt ook zo eenvoudig maar telkens opnieuw komen we voor verrassingen te staan omdat we het verkeerd hadden ingeschat. Soms wil je helemaal niet dat er glas geproduceerd wordt en je met gevolg al je grondstoffen weer kwijt bent, maar je kan het helaas niet verhinderen. Het komt er op neer dat we de Glasstraat wel een leuk spel vinden maar dat we er helemaal niet goed in zijn :-).

Als we het spel de eerste keer zagen dachten we dat het glasblazen op zich een groter rol zou spelen tijdens het spel, het voelt echter vrij abstract aan en je bent vooral bezig met het aankopen van gebouwen en uit te zoeken hoe je daar zoveel mogelijk punten mee kan verdienen. Het glas is net als baksteen gewoon één van de speciale grondstoffen die je daar voor nodig hebt. De Glasstraat is voorzien van erg mooie illustraties van Dennis Lohausen, inmiddels één van onze favoriete artiesten.

Conclusie: De Glasstraat is een spel met veel leuke elementen!

De Glasstraat

Auteur: Uwe Rosenberg
Uitgeverij: White Goblin Games
Aantal spelers: 1 – 4
Tijdsduur: ± 20min. / speler
Vanaf 12 jaar