Amper 10 dagen na het publiceren van het eerste artikel begon Kobe plots op een héél andere manier te spelen. Wij meteen dachten ‘oeps, we hadden beter nog even gewacht’. Tsja wat doe je dan: die leuke herinnering gewoon in het niets laten verdwijnen of het al meteen gaan aanpassen? Ach … We schrijven gewoon een nieuw verslag!

Ik schreef o.a. dat het dobbelen al ‘een beetje’ begon te lukken. Wel: oefening baart kunst. Een dobbelsteen dient niet om zomaar in de lucht of op de grond te gooien, we vonden het al een wonder dat hij dát al begreep. Maar onze veertienmaander doet zijn uiterste best om die dobbelsteen heel zachtjes maar beheerst van zijn kleine handjes te laten rollen.

Kobe (14 mnd)

Uiteindelijk probeerden we het spel gewoon eens écht te spelen, zoals het moest. Mama en Kobe speelden tegen Mammie en tegen Oma. Hij keek maar gek toen hij de dobbelsteen en hengel aan Mammie moest geven na zijn beurt, maar hij had al snel door dat ook wij verzot waren op Visjes Vangen. We werden zelfs getrakteerd op een welverdiend applausje. Hij won zijn eerste echte speelsessie, met alle geluk van de wereld, maar het was verdiend.

Kobe (14 mnd)

Inmiddels heeft hij de volgorde van heel het gebeuren goed begrepen: eerst dobbelen, een visje vangen (soms nog wel eens het verkeerde, maar dat wordt hem nog vergeven) en het speelgoedje in de kaart puzzelen. Dat laatste lukt echter nog niet zonder onze hulp, hij mag dan wel een echte puzzelliefhebber zijn, maar deze puzzel is toch nog een ver-van-zijn-bed-show. Als je het puzzelstukje even klaar legt zal hij het er wel met alle plezier helemaal in duwen en zichzelf belonen met een applaus.

Bravo voor Kobe!