Op Spiel ’22 maakten we kennis met het nieuwe (Belgische!) FlexiQ, en na drie dagen met ontelbaar veel spelletjes noemde Kobe Orbito als zijn favoriete nieuwe ontdekking, dat wilt al wat zeggen. De maanden die volgden is hij Orbito niet vergeten, maar bleken de spelletjes van FlexiQ nog niet te verkrijgen in België. Asmodee heeft daar nu verandering in gebracht, Kobe zijn enthousiasme was dan ook ongekend toen hij dat te weten kwam!

De spelregels was hij na al die maanden nog niet vergeten, ze zijn dan ook heel eenvoudig: leg een knikker op het spelbord, druk op de knop en maak vier op een rij. Eenvoudig om uit te leggen, maar helemaal niet zo eenvoudig om te winnen! Door een druk op de knop verplaatsen namelijk alle knikkers van plaats, en exact daar vind je hét FlexiQ-element in dit abstracte spel: Kan jij je aanpassen en voldoende vooruit denken om dit spel te winnen? Het klinkt eenvoudiger dan in praktijk blijkt!

Dat Orbito nog steeds een succes is voor ons, en bij íedereen die hier over de vloer komt, bewijst ons spelersboekje: op enkele dagen tijd kwam Orbito al meer dan 30 keer op tafel. Orbito heeft alles in zich om op termijn ons meest gespeelde spel ooit te worden. Een spelletje duurt natuurlijk maar enkele minuten, maar toch zegt het genoeg over de verslavende factor ervan. Wie verliest, wilt revanche, en oefening baart kunst! De allereerste keer moesten we even zoeken om het spelbord klaar te maken voor gebruik, het knopje lijkt fragiel en ik had schrik om het te breken. Maar misschien zegt dat meer over onze voorzichtige aard dan over het spel, want ondertussen lukt dat zonder problemen. Orbito is een abstract, strategisch en kort spel. Wat ons betreft: een must-have voor elk gezin!

Orbito, 2 spelers, FlexiQ, Asmodee, 10 min., vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Het is een heuse discussie ten huize McKilt. Nonkel Ian wilt het kasteel bouwen in zijn roestkleurige stenen terwijl Aidan vol lof is over licht graniet. Ook de twee andere familieleden hebben elk hun eigen bouwmateriaal. Tijdens dit spel bouwen de spelers gezamenlijk aan het kasteel van hun Schotse overgrootouders, iedereen heeft maar één doel voor ogen: jouw steensoort zo veel mogelijk in de belangstelling zetten en op die manier de meeste dukaten verzamelen.

Aan het begin van het spel worden de bouwkaarten langs het speelbord gelegd: vier daarvan bevatten slechts één spelerskleur, de zes andere bevatten twee spelerskleuren. Als je aan de beurt bent verplaats je één kaart en bepaal je daarmee welke spelers een toren mogen bouwen. De kaarten moeten steeds in klokwijzerzin verplaatst worden, je mag daarbij een rij aanvullen of een nieuwe rij beginnen. Een nieuwe rij moet echter wel altijd grenzen aan een reeds bestaande rij, je mag nooit meer dan 5 rijen hebben én in een rij mogen maximum 4 kaarten liggen.

De speler(s) wiens kleur op de verplaatste kaart afgebeeld staan moeten nu een toren bouwen in de rij waar de nieuwe kaart gelegd werd. Daarbij heb je twee keuzes: op de dichtstbijzijnde open ruimte of op een bestaande toren. In dat laatste geval betaal je de betrokken speler dukaten naar gelang de grootte van de toren. Van zodra de laatste kaart uit een rij genomen wordt is er dukatendag aan het einde van de ronde. In deze korte puntentelling tel je de punten in je meest waardevolle gebied (= het grootst aantal torens met jou spelerskleur bovenaan). Elke toren is een punt, als er extra dukaten opstaan verdien je nog wat extra’s. Het spel eindigt nadat één speler al zijn torenonderdelen heeft gebouwd, de speler die na de laatste dukatendag de meeste punten verzamelde wint het spel.

Onze mening

We speelden Kilt Castle enkele keren, het spel voelde elke keer heel anders aan. De eerste keer viel het spel serieus tegen, sommige spelers kunnen een tijdlang weinig tot niets doen omdat de kaarten met hun spelerskleur onderaan de rijen liggen. Het enige wat je dan kan doen is een kaart voor je tegenstanders verleggen in de hoop dat jouw kaarten iets later weer beschikbaar worden.  In tussentijd zie je je medespelers een groot gebied opbouwen en worden je laatste torentjes overbouwd, als er dan nog eens traag gespeeld wordt is alle fun wel verdwenen. De volgende sessies vielen daarentegen veel beter mee. Misschien omdat iedereen nu probeerde te voorkomen dat zijn kaarten helemaal naar onder zakten? Of gewoon omdat er vlotter gespeeld werd? Hoe dan ook, de heerschappij verandert continu in dit spel. Je kan helemaal aan de macht staan met een groot gebied, maar 2 minuten later kan de situatie volledig omgegooid zijn. Het is dan een kwestie om te pieken op het juiste moment en zo veel mogelijk dukaten te verzamelen. De spelregels zijn heel eenvoudig, iedereen kan meteen beginnen. De geluksfactor (welke speler verlegt mijn spelerskleur, op welk moment en naar welke rij/kolom) is zeker aanwezig. Het is een heel licht familiespel. De illustraties op de doos zijn prachtig, maar helaas komt daar op het spelmateriaal weinig van terug. Met twee spelers spelen beide spelers met twee spelerskleuren, maar aangezien je gewoon elk om beurt een kaart moet verleggen ondervind je hier geen nadeel van. Het speelt met twee dus net zo goed als met drie of vier.

Conclusie: Op een passende gelegenheid spelen wij Kilt Castle graag nog eens opnieuw.

Kilt Castle

Auteur: Günter Burkhardt
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 45 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Het is bitterkoud op de Noordpool, zo koud dat zelfs het kompas bevroren is. Het enige wat overschiet zijn vier gigantische ijsblokken met pijlen in alle richtingen. De enige manier om hier weg te geraken is met behulp van deze blokken. Haal al je logisch denkvermogen alvast boven en tracht de blokken zó te verplaatsen zodat vooral jouw pionnen de Noordpool als eerste kunnen verlaten.

Als je aan de beurt bent mag je twee keer twee ijsblokken optillen en 90° draaien. De ijsblokken blijven tijdens dit proces tegen elkaar, hun positie tegenover elkaar verandert dus niet. Het is niet toegestaan om de blokken op te tillen en dan nog van gedacht te veranderen: van zodra de beweging begonnen is moet je ze ook afmaken. Het is dus aangeraden om héél goed te kijken voor je aan de actie begint! Na je tweede actie mag je alle pionnen verplaatsen zoals aangegeven op de ijsblokken. De pionnen starten in het midden, je wilt jouw pionnen zo snel mogelijk weg van de Noordpool. Je moet uiteraard ook de pionnen in de andere spelerskleuren verplaatsen; willen of niet! Alle pionnen die bovenop de te verplaatsen pion staan gaan gewoon mee. Met een paarse bol mag je één van de andere acties kopiëren en met een kwartcirkel mag je één van de pijlen 90° draaien.

Op deze manier gaat het spel verder, tot één speler erin geslaagd is zijn vijf pionnen weg van de Noordpool te halen. Deze speler wint het spel.

Onze mening

Ice Cult is zo’n typisch spel dat wij wel eens graag spelen maar waar we gewoonlijk weinig medespelers voor vinden. Een heel abstract en luchtig familiespel met weinig of geen diepgang maar veel logisch denkwerk, daar is gewoon niet iedereen voor te vinden. Voor alle anderen: Ice Cult moet je gewoon geprobeerd hebben. De manier waarop iedereen de zogenaamde ijsblokken zit te bestuderen levert de meest grappige taferelen op en je vergist je gegarandeerd ook een keer! We ondervonden dat het aantal spelers weinig verschil maakt op het spel aangezien steeds alle kleuren aan het spel deelnemen, zij het als neutrale kleuren. Als filler duurt het helaas net te lang.

Conclusie: Ice Cult is een luchtig en vlot familiespel voor logische denkers!

Ice Cult

Auteur: Joe Wetherell
Uitgever: Zoch Verlag
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Brix is de ‘vier op een rij’ uit 2016. Het oorspronkelijke doel, vier op een rij, blijft identiek én we werken alweer in de hoogte. De twee grote verschillen: je kan kiezen of je het spel met symbolen, kleuren of zelfs de twee door elkaar speelt én je helpt je tegenstander bij élke zet een stapje verder! Één blok bestaat namelijk uit twee blokjes die aan elkaar hangen.

Aan het begin kiezen de spelers op welke manier er gespeeld wordt. Of je probeert vier op een rij te maken in dezelfde kleur (oranje/blauw) , óf je doet hetzelfde met één van de symbolen (X/O). Voor een moeilijkere variant kan je beide spellen ook gaan combineren, waarbij de ene speler vb. met blauw speelt en de andere met de X. Tijdens het spel zetten beide spelers elk om beurt één blok neer. Het enige waarop je moet letten: we bouwen een muur van max. 8 vierkantjes lang en elke nieuwe blok moet de bestaande muur raken. Elke blok bevat zowel oranje, blauw, X als O. Dus hoe je het ook draait of keert: je helpt ook je tegenstander een handje verder! Het spel eindigt van zodra één speler vier op een rij gevormd heeft, die speler wint het spel.

Onze mening

Zonder te weten wat we ervan moesten verwachten waren we toch geïntrigeerd door die doos met al die oranje en blauwe ‘dobbelstenen’ (wat we eerst dachten). Maar laten we eerlijk zijn: toen we doorhadden dat het om vier op een rij ging waren we toch een beetje teleurgesteld. Wat niet weg neemt dat Brix wel een heel nieuwe dimensie geeft aan die klassieker! Vooral dan het feit dat je nu ook een blok in de kleur van je tegenstander plaatst is wel vernieuwend en zorgt ervoor dat je het spel vanuit een heel andere hoek bekijkt. Brix behoort niet tot de tweepersoonsspellen die we regelmatig op tafel zullen leggen, maar als ons zoontje binnen enkele jaren vier op een rij leert kennen halen we het graag terug van onder het stof. Want geef nu toe: wie speelde vier op een rij níet als kind? Het blijft een topper om de jeugd wat tactisch inzicht bij te brengen!

Conclusie: Vier op een rij anno 2016!

Brix

Auteurs: Charles Chevallier & Thierry Denoual
Uitgever: Blue Orange Games
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Een Hong is een tweekoppige draak, hét strijdmiddel van de roekeloze drakenmeester die de keizer wilt verslaan. Je speelt in de tuinen of in het kasteel, de bedoeling blijft eenvoudig: de drakenmeester probeert zo veel mogelijk Hongs te creëren, de keizer probeert dit te voorkomen in de hoop de ondergang van zijn keizerrijk te voorkomen. Wie zal het halen?

Elk om beurt, beginnend met de keizer, plaatsen beide spelers één drakentegel op het bord. Alle tegels zijn identiek, je kiest dus enkel waar je hem legt en hoe je hem draait. Van zodra er een draak gevormd wordt van minstens 3 tegels (kop – lichaam – kop) is er een Hong gevormd. Op deze manier gaat het spel verder, tot alle velden bedekt zijn met tegels. De drakenmeester wint als hij minstens 15 Hongs heeft gevormd (13 als er in de tuinen gespeeld wordt), in alle andere gevallen wint de keizer.

Het spel voorziet alvast ook een uitbreiding: “De Grot van de Zeven Grootdraken”. De zeven actie-tegels worden op het uitbreidingsbord gelegd, van zodra er een Hong wordt afgemaakt kan er een grootdraak opgeroepen worden, afhankelijk van het aantal lichaamsdelen van de zonet afgewerkte Hong. Met deze acties kan je o.a. een drakentegel draaien, verplaatsen of zelfs verwisselen met een steentegel.

Onze mening

Dankzij de mooie illustraties op de doos lagen onze verwachtingen voor Hong best hoog. Bovendien brachten dezelfde auteur (en uitgever) ons onlangs ook Sugar Gliders, waar we best enthousiast over waren. Helaas werden de verwachtingen na de eerste speelsessie helemaal niet ingelost: abstract, saai.  Het tellen achteraf is best onoverzichtelijk maar dat losten wij op door een drakenfiche op een Hong te leggen van zodra die werd afgewerkt, al kan het zijn dat het spel hierdoor iets minder spannend werd. De uitbreiding maakt het spel opeens veel boeiender en tegelijk ook moeilijker, dit moeten ze voor ons geen uitbreiding noemen: het hoort gewoon écht bij het spel! Plots krijg je een aantal keuzes: maak je als keizer die Hong af om zo te kunnen profiteren van die extra acties? Of maak je de Hong van je tegenstander toch maar wat langer om zo te vermijden dat die ene actie gebruikt wordt? Als drakenmeester wil je nu plots ook lange Hongs maken i.p.v. die vele kleintjes, maar dat maakt het tegelijk ook weer moeilijker om voldoende Hongs te creëren. Geen twijfel mogelijk, met die uitbreiding erbij is Hong best een leuk spel. Toch is de kans groot dat we in de toekomst een ander tweepersoonsspel kiezen, de herspeelbaarheid is wat ons betreft niet zo heel erg groot.

Conclusie: Onze gouden raad: speel Hong meteen met de Grot van de Zeven Grootdraken!

Hong

Auteur: Néstor Romeral Andrés
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

We zijn uitgenodigd op een verjaardagsfeestje, op het grasveld staat een mooie piñata te blinken… wie doet er mee? Haal die blinddoeken maar boven en sla erop los tot de piñata breekt en een stortvloed van kleurrijke snoepjes je overvalt! Welke oogjes beginnen er niet te blinken bij het zien van dit mooie tafereel? Sla je slag en probeer zo veel mogelijk snoepjes te verzamelen. Wie heeft aan het einde de lekkerste verzameling?
Aan het begin van het spel worden er willekeurig 2 bewegingskaarten en één scorekaart getrokken. Deze kaarten zullen bepalen hoe het spel deze keer zal verlopen. Als je aan de beurt bent doe je beide bewegingen in de hoop zo veel mogelijk snoepjes te verzamelen. Je bent verplicht om de twee bewegingskaarten te gebruiken, als je na je tweede beweging een groep met snoepjes van dezelfde kleur hebt gevormd mag je deze snoepjes aan je persoonlijke collectie toevoegen. Er zijn 10 verschillende bewegingskaarten, toch zal je slechts twee bewegingen per spel kunnen gebruiken. Zo kan je met de jacht in een rechte lijn vooruit, en kan je al hinkelend over een ander snoepje springen. Met de doolhof kaart kan je drie korte bewegingen na mekaar uitvoeren, met de trein kan je dan weer meerdere snoepjes vooruit duwen. Sommige bewegingskaarten laten je zelfs toe om snoepjes te stapelen! Het spel eindigt als alle spelers na elkaar gepast hebben omdat ze geen mogelijkheden meer zien. De gekozen scorekaart zal vervolgens bepalen hoe de puntentelling verloopt. Soms krijg je simpelweg een aantal punten naar gelang het aantal snoepjes dat je hebt verzameld, andere keren wordt de waarde van de snoepjes bepaald naargelang hetgeen er nog op het speelbord ligt en bij de laatste kaart worden de punten verdeeld volgens de meerderheden. De speler met de meeste punten wint het spel. De makers hebben ook een variant voor jongere snoepliefhebbers voorzien. Voor deze variant gebruiken we de andere zijde van het speelbord en komen er minder snoepjes op het bord te liggen. Het is deze keer niet verplicht om beide bewegingsacties uit te voeren en bovendien werd er een speciale beweging- en scorekaart voorzien.

Onze mening

De kleurrijke doos en het thema doen vermoeden dat het een spel voor kinderen is, bovendien zijn ook de spelregels zo eenvoudig dat je meteen van start kunt gaan. Maar niets is minder waar! Vanaf je eerste beurt besef je dat het allemaal veel eenvoudiger klinkt dan het eigenlijk is. Het thema is erg leuk en kleurrijk uitgewerkt, maar dat komt tijdens het spel (helaas?) niet naar boven, Piñata Party is een erg abstract spel. Het enige wat je bezig houdt zijn die twee mogelijke bewegingen en de vraag hoe je daarmee zoveel snoepjes kan verzamelen. Onze vaste lezers weten dat wij een goed abstract spel zeker kunnen appreciëren, en dat is ook nu weer het geval. Het is gewoon leuk hoe je met twee bewegingen de beste wegen naar succes kan zoeken. Het aantal beweging- en scorekaarten zorgt er voor dat er best wel wat variatie in het spel is. De combinatie van bewegingen bepaalt het spel volledig, zo voelden alle speelsessies heel anders aan. Vooral de bewegingskaarten waarbij je kan stapelen geven een andere dimensie aan het spel, letterlijk en figuurlijk. Het feit dat ook de puntentelling steeds anders verloopt maakt het plaatje compleet. Piñata Party is een spel dat wij in de toekomst graag nog op tafel leggen. Het aantal spelers heeft op dit spel weinig invloed, alleen wordt de downtime met meerdere spelers wel groter. Je kan namelijk maar beginnen nadenken wanneer je aan de beurt bent.

Conclusie: Piñata Party is een goed, abstract en tactisch spel dat moeilijker is dan het laat uitschijnen!

Piñata Party

Auteur: Hegedus Csaba
Uitgever: A-Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar

In augustus 2014 verscheen er op onze website een interview met Chris Handy. Hij vertelde ons over zijn nieuwste serie mini-spellen: Pack O Game. Acht kaartspelletjes in een doosje dat zo groot is als een pakje kauwgum. Vandaag bespreken we het eerste spel uit de reeks: HUE.

Spelbeschrijving

De vertaling van het woordje HUE doet alvast vermoeden dat dit kaartspel over kleurtinten zal gaan. In dit spel gaan twee tot vijf spelers samen aan de slag om een gebied met vele kleuren op te bouwen. Kies in het geheim welke drie kleuren je wilt scoren, werk die kleurgebieden zo goed mogelijk uit en probeer te ontcijferen wat je tegenstanders van plan zijn. Zo kan je hun plannen misschien nog boycotten!

Drie willekeurige startkaarten bepalen hoe het speelgebied er uit ziet aan het begin. Alle spelers krijgen vijf of zes handkaarten (afhankelijk van het aantal spelers), waaronder één speciale kaart met daarop een doodskop. Het spelverloop is heel eenvoudig: als je aan de beurt bent leg je één kaart in het speelgebied. De kaart die je tenslotte overhoudt is je scorekaart. Wanneer je een kaart aanlegt moet er steeds één volledig vierkant grenzen aan een eerder gelegde kaart, het maakt daarbij niet uit of je de kaart horizontaal of verticaal legt. Het is ook toegelaten om een eerder gelegde kaart gedeeltelijk te overlappen, in dat geval mag exact één derde (= vierkant) van je kaart overlappen.

Je kiest doorheen het spel zelf welke kaart je wilt houden als scorekaart, pas bij je allerlaatste beurt is die beslissing definitief. De drie kleuren op je gekozen kaart bepalen vervolgens voor welke kleuren je punten zal scoren. Het aantal punten wordt bepaald door het grootste gebied van die bepaalde kleur. Een smal vakje telt daarbij als één punt, een vierkant vakje telt voor drie punten. Gebieden met een doodskop worden herleid tot nul punten en tellen dus niet mee voor de puntentelling. De middelste kleur van je scorekaart is bovendien dubbel zoveel punten waard. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

Om te beginnen waren we vooral verrast door de omvang van het doosje. De acht spellen samen zijn ongeveer even groot als een regulier kaartspel, de vergelijking met een pakje kauwgum is dus niet gelogen. Dat maakt dat de spelletjes alvast heel gemakkelijk mee te nemen zijn, het past overal in: in je jaszak, in de handtas, in een rugzak, … Ideaal om bij elke gelegenheid een spel tevoorschijn te toveren. Maar zijn ze dan ook goed? HUE deed ons alvast verbazen, dit abstracte (tegel-)legspel is niet alleen uniek qua vorm van de kaarten, maar ook het principe waarbij je zelf je scorekaart kiest is erg leuk gevonden. Op amper tien minuutjes tijd moet je heel wat beslissingen maken: welke kaart wil je houden als scorekaart? Hoe probeer je die kleurgebieden uit te werken? Welke kleuren zijn je tegenstanders aan het uitwerken en hoe kan je dat voorkomen? De kaart met de doodskop is vast en zeker een groot pluspunt in dit spelletje. Naarmate het aantal spelers toeneemt heb je uiteraard minder in de hand: het speelgebied kan er plots heel anders uit zien als vier andere spelers plots ook een kaart hebben toegevoegd. Toch wordt het spel daarom niet minder leuk, je kan soms ook mee profiteren van het werk van je tegenspelers. Of HUE hier nu plots één van de populairste fillers zal worden? Nee, zeker niet. Maar het is zeker geslaagd in zijn opzet: een klein en degelijk spelletje dat overal mee naartoe kan. Zo’n begin maakt ons alvast nieuwsgierig voor de komende zeven spellen uit de reeks.

Conclusie: Compact, abstract, snel, eenvoudig en leuk.

HUE

Auteur: Chris Handy
Uitgever: Perplext
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 10 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Het overbekende, geniale bordspel heeft er een nieuw familielid bij gekregen: Genius Fun & Go. Een snelle variant die gebaseerd is op dezelfde zes symbolen als het originele spel. Ook deze keer is het belangrijk om je aandacht te verdelen over de zes kleuren, het is een echte race om als eerste zes volledige reeksen te vormen!

Aan het begin van het spel worden alle tegeltjes gedekt op tafel gelegd, drie willekeurige tegels worden in het midden van de tafel gelegd. Als je aan de beurt bent neem je een tegel uit de voorraad en leg je deze in jouw speelgebied. Ligt deze kleur niet in het midden van de tafel? Jammer, dan is je beurt alweer voorbij. Je legt alle tegels uit jouw speelgebied in het midden. Als deze kleur wél in het midden ligt dan heb je de keuze: Waag je het erop om nog een tegel te trekken, met het risico om alles uit deze beurt kwijt te spelen? Of speel je liever op veilig en ga je jouw tegels scoren? Om te scoren neem je alle tegels uit je speelgebied én de tegels uit het midden die daarmee overeenkomen. Je beurt is nu voorbij, maar de gescoorde tegels nemen ze jou alvast niet meer af. Op deze manier speel je steeds verder. Buiten een tegel te trekken die niet in het midden van de tafel ligt kan je ook kapot spelen door een tegel te trekken die je eerder in je beurt al getrokken had. Ook dan is je beurt meteen afgelopen en leg je alle verzamelde tegels in het midden. Wanneer je exact één zwakste kleur hebt (= de kleur waar je het minst aantal tegels van bezit) én er ligt toevallig een tegel in deze kleur in het midden dan kan je er ook voor kiezen om zo één tegel te nemen in plaats van je beurt op de gebruikelijke manier uit te voeren.

Van zodra je er in geslaagd bent om 5, 6 of 7 – afhankelijk van het spelersaantal – tegels van éénzelfde kleur te scoren verdien je een extra spelersbeurt. Je kan vanaf nu geen tegels in deze spelerskleur meer scoren, als je dat toch doet gaan ze gewoon naar de algemene voorraad. Op deze manier probeer je als eerste zes verschillende, volledige reeksen te vormen. Als je daar in slaagt ben je de winnaar van Genius Fun & Go. De rangschikking van de overige spelers wordt bepaald aan de hand van hun zwakste kleur.

Onze mening

De naam Genius wekt alvast een zekere verwachting op, het is een abstracte klassieker die we erg kunnen appreciëren. Als je Genius Fun & Go op tafel legt kan je maar beter iets heel anders verwachten, want het tactische element dat we in het bordspel zo graag terugzien is hier helemaal verdwenen. Deze versie werd gereduceerd tot een eenvoudig push-your-luck spelletje. Je neemt een tegeltje en met wat geluk kan je daarna kiezen of je er nog ééntje (of zelfs meer) durft te trekken of niet. Als je een foute tegel trekt dan maak je het alleen maar interessanter voor de volgende speler: met meerdere tegels in het midden is de kans alleen maar groter dat hij wél iets nuttig zal kunnen doen. Dat is wellicht hetgeen waar die “Fun” uit de titel op slaagt, gewoon tegeltjes trekken tot de grootste geluksvogel er met de overwinning vandoor gaat. Onze favoriete filler zal het helaas niet worden. De “Go” variant had voor ons verder mogen gaan: steek alle tegeltjes in een stoffen zakje en je hebt een ideaal, snel en eenvoudig spelletje om mee op reis te nemen. Bovendien speelt zo’n stoffen zakje veel leuker dan een grote berg voorraad op tafel. Daarnaast is de speelervaring met alle spelersaantallen hetzelfde. Met twee spelers moet je een series van 7 tegels maken, met vier spelers volstaan 5 tegels. Daardoor duurt het spel steeds ongeveer even lang. De herspeelbaarheid roept bij ons wel wat vraagtekens op, wij zullen het in ieder geval geen vijf keer na elkaar op tafel leggen.

Conclusie: Genius Fun & Go is snel en eenvoudig, maar iets minder geniaal dan het bordspel.

Genius Fun & Go

Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

Het gras is altijd groener aan de overkant, een zinnetje op het lijf geschreven van dit abstracte spel. Probeer je tegenstanders in de val te lokken en al het groene gras voor jezelf te houden. Maak strategische beslissingen, verdeel je kudde over de grote wei en blokkeer je tegenstanders.

Aan het begin van het spel zullen de spelers het speelbord zelf opbouwen, iedereen krijgt vier tegels om elk om beurt één daarvan neer te leggen. Op deze manier heb je de opbouw van het speelbord min of meer zelf in de hand en is de grootte ervan afhankelijk van het aantal spelers! Daarna plaatsen de spelers hun kudde van 16 schapen aan de rand van de weide en kan het spel écht beginnen. De opdracht is simpel, als je aan de beurt bent verplaats je een deel van je kudde naar een andere locatie. Hoeveel schapen je van je stapel neemt mag je zelf kiezen, zolang je er maar minstens één laat staan. Welke richting je uit gaat mag je ook kiezen, maar je zal in de gekozen richting zover moeten lopen als je kan. De volgende keer kan je dan kiezen welk van je stapels schapen je gaat splitsen enzovoort. Van zodra je geen enkele geldige beweging meer kan maken eindigt het spel voor jou, de anderen spelen verder tot niemand nog een geldige beweging kan maken. Daarna volgt de puntentelling: elk schaapje (of stapel met schapen) levert één punt op. Diegene die de meeste schapen heeft kunnen plaatsen wint het spel, bij gelijke stand is het belangrijk dat je schapen aan elkaar grenzen, diegene met de grootste cluster van schapen gaat er dan met de overwinning van door.

Onze mening

Battle Sheep is een kort spelletje met heel eenvoudige spelregels en toch heel wat tactiek. Het is een abstract spel waar een willekeurig thema is opgeplakt, maar dat thema is dan ook mooi uitgewerkt. Alle schaapjes zijn nét iets anders, het ene kijkt boos, het andere lief, … De leuke, mooie illustraties en het sublieme materiaal maakt dit abstracte spelletje alleen maar leuker om te spelen. Je moet steeds vooruit kijken, proberen te vermijden dat je grote kudde opgesloten geraakt en tevens proberen je tegenstanders in te sluiten. We speelden het spel zowel met twee, drie als vier spelers en we vonden dat allemaal even goed, al is het met twee misschien nét iets tactischer. Het is niets voor een veelspeler die niet houdt van abstracte spellen, maar het viel bij ons steevast in de smaak bij de familiespelers en kinderen. Je kan het speelveld uiteraard elke keer anders gaan opstellen, maar heel groot is de variatie natuurlijk niet. De herspeelbaarheid is dan misschien ook niet super groot, maar toch is het een spel dat wij graag op tafel leggen.

Conclusie: Battle Sheep is een kort, eenvoudig, tactisch en abstract spelletje!

Battle Sheep

Auteur: Francesco Rotta
Uitgever: Blue Orange Games
Tijdsduur: ± 15 min.
Aantal spelers: 2 – 4
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Mad City neem je de rol van een gehaaste architect op jou, het is een race tegen de tijd om de beste metropolis ter wereld te bouwen. Je wilt niet alleen een mooie en levendige stad oprichten, je wilt het vooral nét dat tikkeltje beter doen dan je concurrenten. Wees snel maar efficiënt en gebruik de middelen die je voor handen krijgt. Waar wacht je nog op? Het is tijd om te beginnen!

Aan het begin van elke ronde nemen alle spelers 9 stadstegels (gedekt) uit de zak, van zodra de zandloper wordt omgedraaid hebben ze maar één doel voor ogen: een stad maken van drie op drie. Daarbij is er geen enkele verplichting, doodlopende straten en verschillende zones door elkaar? Geen probleem, maar als je punten wilt scoren dan kan je toch maar beter wat opletten. Op het einde van de ronde worden de verschillende steden gescoord, om te beginnen krijgt de speler met de langste weg even veel punten als zijn/haar weg lang is. Daarna scoren alle spelers punten naargelang de verschillende zones in hun stad. Het aantal punten dat je krijgt voor een bepaalde zone is afhankelijk van de kleur en het aantal gebouwen in die zone. Zo levert een gele zone met 13 (of meer) gebouwen je 5 punten, terwijl zo’n zone met 6 gebouwen maar één schamel puntje oplevert. Voor vijf blauwe gebouwen in een blauwe zone kan je dan weer 5 punten scoren… je kan al wel vermoeden dat die blauwe gebouwen/zones dan ook iets zeldzamer zijn. Naast deze punten kan je ook nog de parkwachter grijpen, dat is de enige manier om punten te scoren voor de parken en de vijvers in je stad … maar wees snel, want misschien hebben je tegenstanders die ook wel op het oog!

Tot zover de puntentelling in het basisspel. Op die manier speel je verder tot wanneer minstens één speler 150 punten heeft bereikt, de speler met de meeste punten wint het spel. Als je dit goed onder de knie hebt en/of je graag iets meer uitdaging krijgt is er ook de standaardvariant. Hierbij scoor je niet ‘zomaar’ punten voor al je zones maar zal je deze eerste moeten ontgrendelen. Om punten te scoren met een grote gele zone (meer dan 13 gebouwen) zal je minstens twee keer zo’n zone moeten maken, pas vanaf de derde keer scoor je effectief 5 punten. Hetzelfde geldt voor (bijna) alle andere zones, waarbij je sommige zones al na één keer kunt ontgrendelen en anderen pas na vijf keer! Ook de werking van de parkwachter is nu verschillend: je mag die enkel nemen als je klaar bent met bouwen en dus niets meer aan je stad wilt veranderen. De langste weg wordt nu niet meer gescoord, al kan je er wel voor kiezen om je persoonlijk score-token voor de langste weg te nemen. Als achteraf blijkt dat je effectief de langste weg hebt krijg je 3 punten, als je het token genomen hebt maar toch niet de langste weg hebt gemaakt verlies je 2 punten! Op dezelfde manier zijn er nu ook tokens voor de grootste zones. Ook in het standaard spel worden er verschillende ronden gespeeld, maar nu eindigt het spel van zodra minstens één speler 100 punten verzameld heeft.

Onze mening

We begonnen met gemengde gevoelens aan dit puzzelspel: we zijn wel voor abstracte spellen maar houden totaal niet van spellen met tijdsdruk. Mad City was in dat opzicht zeker een meevaller, al zal het ook nooit tot ons favorieten behoren. Er zijn heel wat dingen waar je rekening mee wilt houden en tegelijkertijd kan je niets verkeerd doen. In eerste instantie wil je vooral grote zones vormen, na enkele ronden wordt je er steeds beter in en ga je sneller uittellen, twee zones van 7 gebouwen leveren namelijk meer punten op dan één zone met 14 gebouwen. Enkel de werking parkwachter was in het basisspel vrij bizar, het is daarbij niet verplicht om deze pas aan het einde te pakken, dan grijp je toch meteen naar die parkwachter van zodra de tijd gestart is? Ook het feit dat diegene met de langste weg dat volledig aantal punten kreeg was vrij doorslaggevend. Ondanks deze minpuntjes konden we het basisspel toch appreciëren. De standaardvariant werd alleen maar beter aangezien de minpuntjes van de parkwachter en de langste weg inmiddels weggeholpen waren. Nu kan je de parkwachter pas nemen als je klaar bent met bouwen en is het een risico om de langste weg te scoren, je kan er ‘maar’ drie punten mee winnen maar je kan er nu ook punten mee verliezen! Ook het principe om de puntentelling eerst te ontgrendelen is erg speciaal in deze versie, het brengt toch een klein tikkeltje strategie in het spel: probeer je steeds dezelfde zones te maken en daar veel mee te scoren? Of probeer je alles te ontgrendelen zodat je in de laatste ronden steeds punten scoort? Of ga je voor de bonussen voor de langste weg of grootste zone(s)? Heel wat om over na te denken, en dat op een minuut tijd! Één nadeel ondervonden we helaas in beide varianten: als je één of twee ronden slechter gespeeld hebt is het haast onmogelijk om je tegenspeler(s) nog in te halen.

Conclusie: Mad City is een puzzelspel met tijdsdruk en je hebt heel wat om over na te denken.

Mad City

Auteur: Kane Klenko
Uitgever: Mayfair Games
Aantal spelers: 1 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 8 jaar