In deze rubriek schrijven we iets kort over onze meest gespeelde spellen, of meer bepaald over alle spellen dat we minimum 20 keer speelden doorheen de jaren. De titel ‘tafelporselein’ is dan ook gebaseerd op een porseleinen jubileum, wat staat voor 20 jaar. Vaak zullen het fillers zijn, maar er staan zeker ook grotere spellen in het lijstje. Bovendien is er ook een gezonde mix van klassiekers en nieuwere spellen. We zullen geregeld schrijven over de manier waarop we het spel leerden kennen en hoe onze mening over dat spel evolueerde doorheen de speelsessies, maar ook leuke anekdotes zullen de revue passeren! In elk deel van deze rubriek zullen we 4 spellen toelichten.

.
Dé klassieker die vele gezinnen over de hele wereld in de kast staan hebben kwam ook bij ons vaak op tafel! Sinds we ons gespeelde spellen bijhouden (eind 2011) kwam Rummikub nog 26 keer op tafel. De reden dat Rummikub de laatste jaren nog zo vaak op tafel komt ligt eigenlijk bij Meme, mijn grootmoeder. Enkele jaren geleden was dat hun bezigheidstherapie, Meme en Pepe speelde elke dag zo’n 3 uurtjes Rummikub. Telkens we op bezoek kwamen zat er niets anders op dan mee te spelen, het waren telkens heel leuke momenten! Op een dag was het daar ineens gedaan met spelen, Pepe zegt dat hij het niet meer graag doet, Meme zegt dat hij niet tegen zijn verlies kan. Jammer, want sindsdien wordt daar ook niet meer zo vaak gespeeld als wij op bezoek komen.
Linko!
.


.
Het Verboden Eiland was dan weer het allereerste coöperatieve spel dat we ooit speelden. Het is inmiddels ongeveer drie jaar geleden dat we in Oberonn zaten om nieuwe spelletjes te testen. Het Verboden Eiland was een spel met een aantrekkelijke doos en lay-out en wilden we het dus ook meteen testen, over een ‘coöperatief spel’ hadden we nog nooit gehoord. Ik las de spelregels en begreep er niets van. Er stond iets in de trend van ‘je mag met elkaar overleggen wanneer je aan beurt bent’. Ik zei nog luidop: “Waarom zou ik nu aan jou vragen wat ik moet doen??” Het duurde eventjes vooraleer ik het helemaal besefte, maar wanneer ik de spelregels helemaal gelezen had werd het stilaan duidelijk… we moeten dus samen winnen… of samen verliezen. Dat klonk raar in onze oren en kon ons niet meteen overtuigen, maar oké, we gaven het een kans. We speelden het spel en waren meteen laaiend enthousiast, wat leuk! Gelukkig was ik enkele weken later jarig, het coöperatieve spel kwam meteen op het lijstje en was één van de leukste cadeaus dat ik dat jaar kreeg. We beleefden veel plezier aan het spel, maar dat plezier verminderde toch wel naarmate we het spel beter leerden kennen. We stapten later over naar moeilijkere coöperatieve spellen met een grotere uitdaging, maar Het Verboden Eiland behoudt toch een speciaal plaatsje in onze kast. Inmiddels speelden we dit instapspel al enkele keren met ons 6-jarig neefje en ook hij is heel enthousiast. Benieuwd of het aantal speelsessies hierdoor weer in de hoogte zal vliegen!
Ghost Stories
.
