Spelbeschrijving

Beeld je eens in: je vergezelt Henry VI op zijn reis doorheen Europa en brengt zo bezoeken aan de vele gebieden die eigendom zijn van de familie Staufer. Je maakt gretig gebruik van deze reis en je helpt je gezanten en edellieden naar de machtsvolle posities in de zes regio’s.  Wie staat er na vijf rondes op de beste positie?

In het midden van het spelbord staan de familieleden van alle deelnemers, deze zullen steeds bepalen wie er aan de beurt is. De speler wiens familielid bovenaan staat is eerst aan de beurt en kan kiezen tussen twee mogelijke acties: nieuwe figuren uit de voorraad halen of figuren op het speelbord plaatsen. Afhankelijk van de gekozen actie plaats je je familielid aan de juiste kant. Om figuren uit de voorraad te halen kies je één van de 4/5 verschillende mogelijkheden (afhankelijk van het spelersaantal): één nobele, twee gezanten, een gezant en een nobele, … Onder elk van deze opties ligt aan het begin ook een schatkist, als die daar nog steeds ligt mag je dus ook die schatkist er bij nemen! De andere optie is om één van je figuren op het speelbord te plaatsen, de kosten die daaraan verbonden zijn moet je ook betalen met figuren. Enerzijds heb je de reiskosten: daar waar Henry VI aanwezig is valt die kost weg, maar hoe verder je uit zijn buurt gaat, hoe meer figuren je zal moeten betalen. Vervolgens heb je ook de plaatsingskost, die aangegeven staat bij elke positie. Die prijs kan oplopen van 3 tot 7, waarbij de duurdere plaatsen doorgaans meer invloed zullen hebben. Alle figuren die betaald moeten worden zullen in een welbepaalde volgorde in de betaalregio’s komen te liggen. Ook wanneer je een figuur op het speelbord zet kan je de schatkist nemen die onder de ingenomen plaats lag. Sommige schatkisten leveren punten op aan het einde van het spel, anderen geven je dan weer voordelen in de vorm van goedkopere reis- of plaatsingskosten. De paarse kisten kan je omruilen tegen een prestigekaart, en die kaarten kunnen in elk spel anders zijn. Nadat elke speler drie keer aan de beurt is geweest eindigt de eerste ronde en volgt er een puntentelling in één of twee steden. Één van die steden werd aan het begin van het spel bepaald, de andere hangt af van verschillende factoren (vb. met de minst overgebleven schatkisten of met de meeste figuren). In elk van deze steden wordt de meerderheid gecontroleerd en ontvangen de betrokken spelers overwinningspunten en eventueel andere voordelen. Daarna verdwijnen de figuren in deze steden weer naar de voorraad. De schatkisten worden aangevuld en Henry VI wordt verplaatst, de figuren in de betaalregio’s die Henry passeert gaan terug naar hun eigenaars. Vervolgens wordt de beurtvolgorde voor de volgende ronde bepaald: eerst komen alle familieleden die in de vorige ronde figuren uit de voorraad hebben gehaald, daarna de anderen.

Na vijf ronden worden de figuren in de gewaardeerde regio’s niet verwijderd, ze zijn echter nog van belang voor de eindtelling. Elke speler kreeg aan het begin van het spel namelijk drie kaarten die hem/haar extra punten kunnen opleveren aan het einde. Één kaart levert je 12 op als je de meerderheid hebt in de vernoemde stad, met een tweede plaats kan je alsnog 6 punten verdienen. De andere kaarten leveren nog bonuspunten op naar gelang de plaats en de kostprijs van de figuren die op dat moment nog op het speelbord staan. Ook de ongebruikte schatkisten leveren nog punten op. De speler die daarna de meeste punten heeft wint het spel.

Onze mening

Die Staufer was een spel waar we al lang naar uit keken, er was voor Spiel 2014 weinig over bekend, maar toch sprak het ons aan. Het lezen en uitleggen van de spelregels ging traag aangezien het gewoon erg veel kleine regeltjes zijn die je moet kennen. Gelukkig zijn de spelregels erg duidelijk geschreven. Het spel zelf speelt dan weer heel vlot, eens je het allemaal door hebt lijkt het spel héél snel te gaan. Je bent dan ook maar 15 keer aan de beurt en het spel is al gedaan. In die 15 beurten heb je het gevoel dat je erg veel kan doen, maar elke keer opnieuw zal je keuzes moeten maken. Er is erg veel interactie en je kan vaak pas tijdens jouw beurt bepalen wat je gaat doen, want misschien heeft je voorganger net die plaats ingenomen die jij op het oog had! De manier waarop de beurtvolgorde wordt bepaald zit ingenieus in elkaar en maakt de beslissing die je neemt soms nog belangrijker: wil je in een volgende ronde als eerste of als laatste aan beurt komen? Als eerste kan soms interessant zijn omdat je dan snel de beste plaatsen kan innemen, maar de laatste speler heeft soms in de hand in welke regio er gewaardeerd zal worden.

Een ander groot voordeel is de herspeelbaarheid: de volgorde waarin de regio’s gewaardeerd worden is elke keer anders, alsook de punten die te winnen zijn. Daarnaast hebben de schatkisten (die ook steeds anders liggen) ook een grote invloed op wat je wilt doen en kan je tijdens elke speelsessie andere prestigekaarten nemen. Ook die maken het spel telkens heel verschillend, waardoor wij het alvast graag nog eens op tafel leggen. Met twee spelers kon het spel ons helaas minder overtuigen, maar met drie en vier spelers was het voor ons echt top. Het materiaal is mooi en door de lichte illustraties geeft het drukke bord toch geen overweldigende indruk.

Conclusie: Die Staufer is een verborgen parel die dreigt te verdwijnen in de massa.

Met dank aan Hans im Glück!

Die Staufer

Auteur: Andreas Steding
Uitgever: Hans im Glück
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Een speelbord vol met gekleurde ballen, en dan liefst in jouw kleur… zo eindigt deze bekende klassieker ‘Rolit’. Aan het begin van het spel is het bord echter nog leeg en vind je 4 ballen met elk een verschillende kleur. Klaar voor de start?

Als je aan de beurt bent plaats je een nieuw balletje op het bord, één spelregel: dat balletje moet grenzen aan een andere bal op het spelbord. Je legt die bal uiteraard met jouw spelerskleur naar boven, vervolgens probeer je zoveel mogelijk andere ballen op het bord te veroveren. Dat doe je door alle ballen tussen je zonet geplaatste bal en een andere bal in jouw kleur naar jouw kleur te veranderen, en dat in alle richtingen: horizontaal, verticaal én diagonaal! Meer is het niet, daarna is de beurt al aan de volgende speler.

Het spel eindigt van zodra het speelbord vol ligt, iedereen telt vervolgens hoeveel balletjes er met hun kleur naar boven gedraaid liggen. Diegene met de meeste punten wint het spel!

Onze mening

Rolit is een klassieker die we uit onze kindertijd kennen, maar dat wilt daarom niet zeggen dat het niet goed is, het blijft een spel dat we zo nu en dan wel eens kunnen appreciëren. Vooral met twee spelers kunnen we ons wel eens amuseren met dit tactische en abstracte spel, al wilt dat niet zeggen dat het hier veel op tafel verschijnt. Als we de XXL-versie tegenkomen op een spellenbeurs is de kans groot dat we even pauze nemen voor een potje Rolit. Met drie en vier spelers wordt het iets minder tactisch, er gebeurt té veel op het speelbord waardoor alles alweer veranderd is tegen dat jij aan de beurt bent, waardoor je weinig of niets in de hand hebt.

Conclusie: Rolit is en blijft een goed en leuk spel!

Met dank aan Goliath!

Rolit

Auteur: Adi Golad
Uitgever: Goliath Games
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In Monster Hero Academy kruipen alle spelers in de huid van een leerkracht, zoek je een goede student uit en zorg ervoor dat hij goede resultaten behaalt op de grote test! Zijn goede prestatie komt jou alleen maar ten goede, want misschien word jij dan wel “leerkracht van het jaar”!

De speler met de monitor badge is de startspeler, hij verwijdert één willekeurige kaart uit de studentenstapel en kiest vervolgens één student die hij deze ronde zal opleiden. De overige kaarten worden doorgegeven aan de volgende speler zodat ook die een student kan uitkiezen. De gekozen studentenkaart koppel je vervolgens aan één van je vijf lerarenkaarten. De waarde van je lerarenkaart (1 t.e.m. 5) in combinatie met de vaardigheden van de student zullen bepalen hoeveel je later kan scoren op de tests. De vaardigheden van de student zijn verdeeld over drie verschillende vakken: bestrijden, tovenarij of deugenieterij. Nadat de spelers hun combinatie gekozen hebben, maar voor aleer deze bekend worden gemaakt komen ook de slechteriken nog op de proppen. Beginnend met de laatste speler trekt elke speler één rode kaart en geeft deze aan een speler naar keuze. Nadat iedereen een rode kaart heeft gekregen worden alle kaarten bekend gemaakt, beginnend met de klasmonitor. De tekst op de gekozen studentenkaart is nu van toepassing en laat je toe om eventueel kaarten te ruilen met een tegenspeler of om de monitorbadge te nemen, sommige studenten zorgen er zelfs voor dat jij als leerkracht extra reputatiepunten krijgt. Ook het effect van je slechterik is nu van toepassing, waardoor het o.a. kan gebeuren dat je als leerkracht reputatiepunten krijgt als je student niet voldoende scoort op één van de vakken. Nadat iedereen zijn kaarten heeft bekend gemaakt is het eindelijk zover: dé grote test. De klasmonitor draait de eerste kaart om, waar op staat in welke discipline de studenten getest worden: bestrijding, tovenarij of deugenieterij! De leerkracht wiens student hier het best op scoort krijgt de aangegeven reputatie punten. Daarna wordt de monitorbadge doorgegeven, worden de gespeelde leerkrachtenkaarten uit het spel verwijderd en worden alle andere kaarten weer verzameld. De spelers kunnen nu aan de tweede ronde beginnen. Na vier ronden eindigt het spel, de speler die dan de meeste reputatiepunten heeft wint het spel, bij gelijke stand wint diegene die de hoogste lerarenkaart over heeft.

Onze mening

Het wordt moeilijk om iets positief te schrijven over Monster Hero Academy, maar laat ons beginnen met het thema. Voor zover we weten wordt dit thema niet zo vaak gebruikt, en het zoeken van combinaties van  leraar- en studentenkaarten klonk aanvankelijk interessant. Een concept waar misschien wel potentieel in zat, waar het niet dat je in dit spel helemaal niets in de hand hebt. Eerst kies je een studentenkaart die je koppelt aan een leerkracht, de slechterik die je vervolgens toegestopt krijgt kan alvast roet in het water gooien. Daar komt nog eens bij dat er zoveel kaarten kunnen geruild worden, zo kan een medespeler jouw (goede) lerarenkaart stelen of neemt iemand je brave student voor je neus mee! Ook de lerarenkaarten die je niet gekozen hebt maar wilde opsparen voor een volgend seizoen zijn niet veilig en kunnen met één van de kaarten weggenomen worden. Waarom moet je dan nog moeite doen om kaarten te kiezen, als die toch altijd worden gewisseld? Hetgeen je uiteindelijk voor je hebt liggen tijdens de test is bijna volledig willekeurig. De test is al niet veel beter, je zou denken: met een goede leerkracht én een goede student kan je niet slecht scoren? Vergeet het maar, voor één van die testen krijgt de beste leerkracht 2 punten en kan je met een 2de en 3de plaats meer reputatie verdienen. Tja, laat het dan maar zijn. De illustraties zijn niet onze smaak en de drukkwaliteit is bedroevend, maar het is wél het eerste spelletje waar een echte badge deel uitmaakt van het spelmateriaal!

Conclusie: Monster Hero Academy is té willekeurig en valt niet in de smaak.

Met dank aan Blue Mana Games!

Monster Hero Academy

Auteur: Abdul Rahman Ibrahim
Uitgever: Blue Mana Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 30 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

De Russische stad ‘Sint Petersburg’ werd in 1703 opgericht en kreeg al snel naam en faam voor de vele bekende gebouwen die vandaag de dag nog steeds de vele bezoekers fascineren. Als je ergens wilt geraken dan moet je beginnen met werkkrachten in dienst te nemen. Zij leveren geld op dat je dan weer kan spenderen aan gebouwen. Vergeet de invloed van de edelmannen echter niet, want ook zij zijn belangrijk voor een goede leiding! Je stad zal alsmaar uitgroeien, het geld stroomt binnen, misschien breek je één van je marktkramen wel af om een heus paleis in de plaats te bouwen?

Sankt Petersburg verloopt over verschillende ronden, elke ronde bestaat uit vier fases. Aan het begin van zo’n fase worden er kaarten van de bijhorende fase opengedraaid (werkkrachten – gebouwen – edellieden – upgrades), vervolgens krijgen alle spelers elk om beurt de kans om één van de openliggende kaarten aan te kopen, dat kan dus ook een kaart zijn dat er al uit een vorige fase/ronde lag. De kostprijs (vermeld op de kaart) wordt aan de bank betaald en de kaart komt in jouw stad te liggen. Je kan er ook voor kiezen om een kaart op hand te nemen, die kan je dan later in het spel nog bouwen. Je kan passen als je geen kaart wilt/kan kopen, maar als het de volgende keer terug aan jou is kan je gerust terug meespelen als je dat wenst. Nadat alle spelers achter elkaar hebben gepast eindigt de fase en krijgen alle spelers inkomsten. In de eerste fase (werkkrachten) leveren alle groene kaarten geld en/of punten op. Tijdens de volgende fasen worden er steeds kaarten bij opengedraaid tot er 10 kaarten op het bord liggen, hoe meer er dus de vorige ronden gekocht werd, hoe meer kaarten er nu worden opengelegd. Verder verlopen alle fases op exact dezelfde manier, waarbij de gebouwen elke ronde punten en de edellieden geld en/of punten opleveren. Met de kaarten in de laatste fase kan je bestaande gebouwen/werkkrachten upgraden, je betaalt dan een bijkomende kost om een bestaande kaart te vervangen door een betere.

Na deze laatste fase worden alle kaarten naar onder geschoven, deze kunnen in de komende ronde aangekocht worden met een korting van 1 roebel. Deze kaarten tellen echter wél mee in het totaal van 10 kaarten dat op het bord mag liggen, dus ook nu: hoe meer er gekocht werd in de vorige ronde/fase, hoe meer kaarten er worden aangevuld. Het spel eindigt aan het eind van de ronde waarin één van de stapels kaarten leeg is. Naast de punten die de spelers tijdens het spel verzamelden krijgen ze nog punten naargelang het aantal verschillende edellieden dat ze in hun stad hebben, dat kan oplopen tot 55 punten! Tenslotte krijgen de spelers nog 5 minpunten voor elke kaart die ze nog op handen hebben en 1 pluspunt per 10 roebel in hun bezit.

Wat is er nieuw in de tweede editie?

De achterkant van het bord kan je gebruiken voor het “nieuwe” Sint-Petersburg, waarin een nieuwe – gele – fase wordt geïntroduceerd met marktkaarten. Bij aankoop van zo’n marktkraam krijg je bepaalde voedingswaren, het aantal voedingswaren dat je hebt wordt in een tabel op het bord bijgehouden. Aan het einde van de fase krijg je niet alleen geld zoals aangegeven op je gele kaarten, maar ook punten naar gelang het aantal voedingswaren je bezit. Voor elk van de zes voedingswaren krijgen de spelers met de meeste voedingswaren punten, die punten worden elke ronde meer en meer. Daarnaast bevat deze editie ook 6 aparte modulen die je aan het spel kan toevoegen. De eerste module bevat paarse kaarten, kaarten die je op hand moet nemen en in een latere beurt kan uitspelen. Ze laten je toe om vb. een gebouw van een tegenstander te kopiëren of om een gebouw uit de aflegstapel te zoeken, maar ook om twee keer na elkaar aan beurt te komen en nog veel meer. Een tweede module voegt extra kaarten toe aan de bestaande decks en de derde module geeft elke speler een bepaalde assistent. Dankzij deze assistent kan de speler gedurende het hele spel korting krijgen op één bepaald type van kaarten. De gebeurteniskaarten uit de vierde module worden naast het bord gelegd en kan je voordat je je beurt uitvoert gebruiken, je kan er je handlimiet mee verhogen of 6 roebel mee verdienen, maar je kan ook een kaart aan het speelbord toevoegen of een andere kaart uit de aflegstapel zoeken. De vijfde en zesde module voegen tenslotte opdrachten en obstakels toe. Wat de opdrachten betreft: je krijgt er drie en je kiest aan het einde van het spel zelf welk van de drie je wilt inzetten om extra punten te verdienen. De meeste kaarten leveren punten op naargelang de kaarten in je stad, maar je kan ook extra punten verdienen als je het meeste geld of veel voedingswaren bezit. De obstakels worden aan het begin van het spel aan het scorespoor gelegd bij de waarden 10, 20, 35, 50 en 70. Drie van deze obstakels zullen je geld/punten opleveren bij het passeren, het aantal geld of punten dat je ontvangt is afhankelijk van de kaarten in je stad. Bij de twee andere obstakels zal je moeten voldoen aan de voorwaarden vooraleer je mag verdergaan. Zolang je niet aan de opdracht voldoet gaan de punten die je op dat moment verdient verloren, je moet namelijk blijven staan. Van zodra je wél aan de voorwaarde voldoet (vb. x-aantal rode/blauwe/gele/groene kaarten bezitten) krijg je een kleine beloning en kan je opnieuw punten verdienen.

Onze mening

 Wij kenden het klassieke spel nog niet, maar we speelden het spel eerst zonder, en daarna met de nieuwe modulen. Over het algemeen kunnen we alvast zeggen dat deze klassieker ons aangenaam verrast heeft, een spel met vrij eenvoudige spelregels en toch heel wat diepgang en keuzes. Het feit dat de edellieden wat uit balans waren en wel héél doorslaggevend waren bij de eindtelling wordt in het nieuwe Sint-Petersburg beter gecontroleerd door de invoering van de extra marktfase. Maar toch blijven de edellieden wel heel doorslaggevend en kan je best proberen voorkomen dat één van je medespelers er in slaagt om heel wat verschillende edellieden aan te kopen. Dankzij speciale marktkaarten kan je tot vier voedingswaren per type verzamelen, maar deze marktkramen kosten je elke ronde opnieuw een hele som geld waardoor je nauwelijks nog op andere dingen kan spelen. Op die manier kan je dan wel ontzettend veel punten verdienen tijdens het spel, maar die grote voorsprong werd bij ons nog wel ingehaald door een speler met veel verschillende edellieden. De balans is dus beter, maar de edellieden blijven nu eenmaal kaarten die je niet over het hoofd mag zien, met of zonder de marktkramen. Ook de toevoeging van de zes modules is leuk, de één al wat meer dan de andere. Vooral de laatste module, met de obstakels, vonden wij een erg leuke toevoeging. Die zorgt ook meteen voor een bepaalde balans in het spel: elke speler is verplicht x-aantal (verschillende) gebouwen in eenzelfde kleur te hebben vooraleer die weer punten kan bijverdienen, het voorkomt dus ook dat één speler zich gaat focussen op één type van kaarten. Wij zullen het spel vanaf nu steeds mét deze obstakels spelen, een echte aanrader! Ook de paarse kaarten uit module één zorgen voor een leuke toevoeging, en de opdrachten zijn een leuk extraatje waar je rekening mee kan houden. De korting van de assistenten is mooi meegenomen maar maakt geen groot verschil, maar de gebeurteniskaarten werden bij ons steevast over het hoofd gezien. De illustraties zijn naar ons mening wel mooier dan de klassieke versie, maar neigen zo nét iets te veel naar een foto, maar dat is uiteraard een kwestie van smaak. De spelregels staan duidelijk beschreven zodat zowel spelers die het nog niet als diegenen die het klassieke spel wél kenden vlot kunnen lezen. Met twee spelers kon het spel ons totaal niet overtuigen, het begon leuk maar werd gewoon veel te langdradig aangezien de decks even dik waren. Het duurt met twee spelers dus veel te lang vooraleer je door zo’n stapel heen bent en het spel eindigt. Met meerdere spelers is het een spel dat we graag nog eens op tafel leggen.

Conclusie: Een klassieker opgetild naar een hoger niveau!

Met dank aan White Goblin Games!

Sankt Petersburg

Auteur: Bernd Brunnhofer & Karl-Heinz Schmiel
Uitgever: White Goblin Games
Aantal spelers: 2 – 5
Tijdsduur: ± 60 min.
Vanaf 10 jaar

Spelbeschrijving

Vrijdag de 13de … Al het ongeluk komt samen op één moment. We spelen een spel, op de kaarten vind je gebroken spiegels, zwarte katers én mensen die onder een ladder lopen. Je zou denken: hoe meer tegenslag, hoe slechter je score… Maar niets is minder waar, je kan er namelijk nog goed onderuit muizen!

Er zijn vier soorten kaarten, rode kaarten met waarde ‘4’ en de drie bovenvermelde soorten ongelukskaarten met verschillende waarden tussen 1 en 7. Aan het begin van de ronde worden de kaarten verdeeld onder de spelers, daarna spelen de spelers elk om beurt één kaart uit. Er is slechts één regel waar je rekening mee moet houden: je speelt een kaart telkens bij de juiste soort. Oranje bij oranje, blauw bij blauw en groen bij groen. De rode kaarten mogen overal aangelegd worden. Na het aanleggen van een kaart zeg je de som van alle kaarten in die kolom luidop. Als die som gelijk of kleiner dan 13 is gebeurt er niets en is de volgende speler aan de beurt. Als die som 14 of hoger is moet je alle eerder gelegde kaarten in die kolom nemen en voor je leggen als strafpunten, de kaart die je zonet speelde blijft liggen en vormt de eerste kaart voor de nieuwe kolom.

Op deze manier wordt er verder gespeeld tot alle spelers hun handkaarten kwijt zijn, daarna volgt de puntentelling. Alle ongelukskaarten zijn 1 minpunt en de rode kaarten zijn 2 minpunten, maar eerst gaan de spelers met elkaar vergelijken wie de meeste kaarten per kleur heeft. De speler die de meeste groene kaarten heeft mag deze allemaal verwijderen, net zoals de speler(s) met de meeste oranje en blauwe kaarten de desbetreffende kaarten ook mogen verwijderen. Bij een gelijke stand moeten beide spelers hun strafpunten houden. De rode kaarten kunnen niet verwijderd worden. Na vier ronden eindigt het spel, diegene met de minste strafpunten wint dit spel!

Onze mening

Friday the 13th is een leuke filler dat hier zeker in de smaak valt! De spelregels zijn heel eenvoudig, je krijgt kaarten op hand en je speelt ze in de juiste kolom. Het feit dat je strafpunten wegvallen als jij de meeste kaarten in een kleur hebt geeft een unieke twist aan het spelletje en maakt het speciaal. Het brengt een vleugje tactiek in deze korte filler, al ben je uiteraard wel wat afhankelijk van de kaarten die je op hand krijgt. Meestal wil je geen kaarten verzamelen, maar door veel kaarten van dezelfde kleur te verzamelen kan je ook met nul minpunten eindigen. Het is dan veel beter dan een medespeler die in elke kleur slechts één kaart verzamelde. Toch is er één spelregel die bij ons op weinig begrip kon rekenen: het feit dat het kan uitkomen dat sommige spelers meer kaarten hebben dan andere. Al onze medespelers hadden hier dan ook commentaar op. Na enkele speelsessies hebben we dan ook beslist om die spelregel achterwege te laten, we delen gewoon totdat iedereen even veel kaarten heeft, de overschot gaat terug in de doos. Het zijn nogal grote, vierkante kaarten die niet heel praktisch zijn om op hand te nemen, maar de illustraties zijn erg leuk.

Conclusie: Friday the 13th is een erg leuke filler met eenvoudige spelregels.

Met dank aan Asmodee België!

Friday the 13th

Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: Le Scorpion Masqeé
Aantal spelers: 3 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

Vanaf nu behoor je officieel bij de bende van Robin Hood! Liefst van al wil je je promoveren tot de nieuwe rechterhand van Robin, maar dan zal je je uiterste best moeten doen. Wees de eerste om 7 missies van eenzelfde soort te vervullen en je droom wordt werkelijkheid, ben je slim en moedig genoeg om je tegenspelers de loef af te steken?

Elke speler bevindt zich tussen het bos van Sherwood en het kasteel van Nottingham, jouw plaats op deze weg zal aan het begin van je beurt bepalen hoeveel missiekaarten je op hand mag nemen. Dat varieert van nul tot vier. Vervolgens moet je een bijdrage aan de gemeenschap betalen door een kaart naar keuze op de bijdragestapel te leggen, als je dicht tegen het kasteel staat kan dat zelfs oplopen tot twee kaarten. Als je dichter tegen het bos staat kan je aan het begin weinig kaarten op hand nemen, als troostprijs krijgt zo’n arm lid de bovenste kaart van de bijdragestapel. Daarna heb je twee opties: een kaart ruilen met één van je tegenstanders of een speciale missiekaart uitspelen. Met zo’n speciale missiekaart kan je vb. in de handkaarten van een tegenspeler kijken, pionnen van plaats verwisselen, extra kaarten nemen en nog veel meer, maar in de meeste gevallen zal je moeten ruilen omdat je nu eenmaal niet altijd een speciale missiekaart op hand hebt. Je biedt dan één handkaart aan die je zou willen ruilen, je tegenstanders kunnen vervolgens bedenken of ze die kaart graag willen en wat ze daarvoor in de plaats willen geven. De actieve speler kan dan kiezen uit alle aanbiedingen, als er echter maar één speler is die een bod heeft gedaan ben je verplicht dat bod te accepteren. Nadat de ruil heeft plaatsgevonden worden de figuren op het bospad verplaatst, eerst krijgt de speler die zo net ruilde met de actieve speler daar een kans toe. De zonet ontvangen kaart geeft aan hoeveel verschillende figuren één of meer stappen in een bepaalde richting moeten zetten, de speler beslist zelf welke figuren hij daarvoor gebruikt. Daarna doet de actieve speler hetzelfde volgens de pijlen op zijn ontvangen kaart.

Aan het einde van je beurt controleer je steeds of je zeven kaarten van éénzelfde missie op hand hebt. Boven elke plaats op het bospad ligt ook een missiefiche dat bij je kaarten kan worden geteld, ook als je dus 6 kaarten met een zwaard hebt én onder het bijhorende missiefiche op het bospad staat kan je aankondigen dat het spel ten einde is. Deze speler wint het spel!

Onze mening

Robin trok een hele tijd geleden al onze aandacht, de supermooie illustraties hebben daar erg veel mee te maken. Het spel bevat interessante elementen: enerzijds wil je dicht naar het kasteel gaan om veel missiekaarten op hand te krijgen, anderzijds kan je door één beweging meteen terug naar het bos gestuurd worden! Dicht tegen het bos staan heeft soms zo zijn voordeel omdat je dan ziet welke kaart de bovenste kaart op de bijdragestapel is, misschien wil je wel nét die kaart? Vaak is de gulden middenweg toch een goede oplossing, maar vergeet niet dat je de plaats op het bospad niet helemaal zelf in de hand hebt… aangezien ook je tegenstander jouw figuur kunnen verplaatsen! Anderzijds ben je heel de tijd bezig met het verzamelen van kaarten, en daar komt toch ook wel wat geluk bij kijken. Heb jij door welke soort je tegenstanders proberen te verzamelen? Probeer daar maar gauw een stokje voor te steken door die kaarten niet meer aan te bieden! Anderzijds kan het spel dan wel wat aanslepen en stroef gaan verlopen, je tegenstanders proberen te voorkomen dat jij de zevende kaart van een soort krijgt én houden je figuur ver weg van de plaats waar jij wilt eindigen. Na onze speelsessies bleek dat het spel niet in de smaak viel bij de veelspelers maar wel geapprecieerd werd bij de gelegenheidsspelers.

In de spelregels staat een variant voor twee spelers, ook die hebben we getest maar kon ons helaas niet overtuigen. Met meerdere spelers wordt Robin steeds leuker, de kans dat je dan een betere ruil kan doen wordt dan ook groter. Met drie (of zelfs vier) spelers kan die keuze soms vrij beperkt zijn en ben je vervolgens verplicht om een ruil te doen dat je eigenlijk niet echt wilt doen. De illustraties en de doos zijn heel mooi, maar de plastic kaarten zijn helaas helemaal niet handig in gebruik. Zelfs een geoefend kaartspeler slaagt er niet in om de kaarten goed te schudden zonder ze ook maar één keer te laten vallen, dit ongemak weegt voor ons niet op tegen de voordelen van de waterdichte en flexibele kaarten.

Conclusie: Robin is een licht kaartspel voor een gelegenheidsspeler!

Met dank aan Fréderic Moyersoen!

Robin

Auteur:  Fréderic Moyersoen
Uitgeverij: Flatlined Games
Aantal spelers: 2 – 6
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 8 jaar

Spelbeschrijving

In dit spel zullen de spelers Noah moeten helpen bij het verzamelen van verschillende dieren. Het is jouw taak om de dieren zo te plaatsen dat de roofdieren niet zij aan zij staan met de planteneters. Elke speler neemt een eigen spelersbord en alle dieren worden gedekt in het midden van de tafel gelegd, klaar voor de start?

Van zodra iedereen klaar is beginnen alle spelers gelijktijdig aan de eerste ronde, ze hebben maar één doel voor ogen: 16 dieren gedekt op hun spelersbord plaatsen, en liefst zo veel mogelijk verschillende. Daarbij zijn slechts twee spelregels van toepassing, de spelers mogen namelijk maar één hand gebruiken en de ark moet van links naar rechts gevuld worden. Dierenfiches die je niet wenst blijven open op de tafel liggen, de anderen kan je maar beter snel op je spelersbord leggen. Van zodra één speler 16 dieren in zijn ark heeft liggen draait hij de zandloper om, de andere spelers hebben vanaf dat ogenblik slechts 30 seconden de tijd om verder te spelen. Daarna is de ronde gedaan en volgt de puntentelling. Na drie ronden eindigt het spel en wint diegene met de meeste punten.

Voor de puntentelling draaien alle spelers hun dierenfiches om zonder de volgorde te veranderen. Er zijn verschillende moeilijkheidsgraden waarbij sommige delen van de puntentelling worden overgeslagen naargelang het niveau van de spelers. Het is mogelijk om te combineren en iedereen een geschikt niveau toe te wijzen. Ten eerste controleren de spelers of er graan is opgegeten door aangrenzende herbivoren, elke verwijderde fiche levert minpunten op. Ook enkele van je dieren kunnen worden opgegeten, want je vleeseters hebben helaas geen medelijden met aangrenzende herbivoren. Bovendien wilt Noah het ark ook in evenwicht, de totale gewicht van de dieren moet aan beide zijden in balans zijn of je krijgt alweer minpunten. In het hoogste niveau telt het gewicht van de buitenste dieren zelfs dubbel! Tenslotte worden alle dubbele dieren nog verwijderd en krijgen de spelers nog een punt voor elk resterend dier. Naast deze standaard puntentelling zijn er ook nog bonuspunten te verdienen voor de snelste speler of voor diegene met de meeste zoogdieren, amfibieën, reptielen en vogels.

Onze mening

 De leeftijdsaanduiding 6+ overtuigde ons om het spel mee te nemen op een speelsessie met enkele jonge kinderen. De jongsten speelden op het gemakkelijkste niveau waarbij de dieren niet gedekt moesten worden, de volwassenen speelden op een hoger niveau. De kinderen (6 en 8) begrepen de spelregels, maar toch zat er voor hen niet veel logica in, ze namen maar wat dieren zonder na te denken. De volwassenen waren door de hogere moeilijkheidsgraad uiteraard verplicht om wél na te denken, maar we slaagden er toch niet in om te winnen tegen de kinderen die zomaar lukraak hun ark vulden. Na afloop waren jong en oud het met elkaar eens: niemand was overtuigd van dit snelle dierenspel. De jongste generatie werd al niet aangetrokken door de lay-out en het spelprincipe, de volwassenen zagen er gewoon weinig of niets in. Wellicht valt het wel in de smaak voor spelers die houden van spellen met tijdsdruk, wat logisch denken en een gezonde portie geluk, maar voor ons hoeft het niet nog een keer.

Conclusie: Ark of Animals kon zowel jong als oud niet overtuigen.

Met dank aan FGH!

Ark of Animals

Auteur: Adam Kwapinski
Uitgever: Fabryka Gier Historycnych
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 6 jaar

Spelbeschrijving

De grote octopus bereidt een heuse terugkeer naar de aarde voor, hij communiceert met enkele wezens op aarde en geeft zo zijn instructies door. Jij bent één van de uitverkorenen, deze nacht zullen alle sterren op de juiste locatie staan en zal jij de ingeoefende rituelen moeten uitvoeren om Hem terug machtig te maken. Bij wijze van voorbereiding ga je in de universiteiten op zoek naar jonge tovenaars en enkele benodigdheden, maar je ontdekt al snel dat je niet de enige bent met deze missie. Wie slaagt er in om als eerste de vier benodigdheden te verzamelen?

De spelers zijn steeds samen aan beurt, en elke ronde is steeds onderverdeeld in verschillende fases. Tijdens de eerste fase stellen de spelers hun commando’s op, dat doen ze door de pijlen op hun klok in het geheim naar de gewenste locaties te richten. Hierdoor geven ze aan naar welke locatie ze hun cultist en hun monster deze ronde zullen verplaatsen, terwijl de cultist steeds naar een aangrenzende locatie moet gaan kan het monster steeds overal opduiken! Nadat alle spelers hun keuze hebben bekendgemaakt en de pionnen verplaatst zijn volgen er eventuele conflicten. Op locaties waar slechts één cultist aanwezig is kan die speler een voorwerp van die locatie nemen, als er echter meerdere cultists aanwezig zijn zullen ze samen moeten overleggen. Er zijn drie mogelijkheden: de spelers komen overeen en beslissen dat er niets gebeurt, er wordt beslist dat één speler een voorwerp mag nemen of er kan geen compromis gesloten worden en alle aanwezige spelers verliezen één levenspunt. De monsters dienen dan weer om de kleinere cultists in toom te houden, telkens wanneer er een monster aanwezig is kunnen de aanwezige cultists géén voorwerp nemen. Als de monsters alleen in een locatie zijn gebeurt er helemaal niets. Spelers zijn uiteraard vrij om met elkaar te communiceren en bepaalde doelstellingen uit te leggen, maar ze mogen hun uiteindelijke keuze nooit op voorhand bekend maken.

Door de twee pijlen op hun commandoklok naar éénzelfde locatie te richten kunnen ze hun cultist naar een externe locatie sturen, maar dat betekent wel dat hun monster deze ronde niet gebruikt mag worden. Aan het begin van elke speelsessie (met minstens 4 spelers) wordt er één externe locatie gekozen. Ook daar worden de conflicten zoals normaal afgerond, maar elk van die vier mogelijke locaties heeft bovendien ook nog een speciale eigenschap. Zo kan je in één locatie nieuwe levenspunten bij krijgen en in een andere een voorwerp ruilen met één van je tegenspelers. Na de conflictfase wordt er gecontroleerd of één van de spelers vier verschillende voorwerpen heeft verzameld, als dat het geval is eindigt het spel meteen, anders nemen alle spelers hun monster van het bord en bereiden ze zich voor voor een nieuwe ronde.

Onze mening

La Nuit du Grand Poulpe viel ons op door de mooie illustraties. De doos en het materiaal sprak ons meteen aan. Na het lezen van de spelregels was de interesse al wat gezakt en na de eerste speelsessie bleef er van het enthousiasme nog maar weinig over. Het is allemaal wel heel simplistisch: de klok instellen, pionnen verplaatsen en eventuele conflicten afronden. Uiteraard hebben we geen probleem met simpele spelregels, maar het is vooral jammer dat er zo weinig achter schuilt. Je kan hier en daar wel proberen inschatten naar welke locaties je tegenstanders willen gaan, of je kan proberen overleggen en samen proberen de koploper te boycotten. Er zijn mogelijkheden, maar ze zijn vrij beperkt en konden ons en onze medespelers niet voldoende overtuigen. Daarnaast vallen de spelregels van de externe locaties weg als je slechts met drie spelers bent, waardoor het spel eigenlijk pas vanaf 4 spelers compleet is. Een volgende speelsessie met dit mooie spel kon ons helaas nog steeds niet overtuigen, jammer.

Conclusie: La Nuit du Grand Poulpe is een spel met mooi materiaal maar weinig inhoud.

Met dank aan Asmodee België!

La Nuit du Grand Poulpe

Auteur: Frédéric Morard
Uitgever: IELLO
Aantal spelers: 3 – 5
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Spelbeschrijving

In deze ‘Fische und Steine’ proberen alle spelers de grootste vangst met vissen te scoren. Leg je eigen kat op een geniepige plaats, doe een strategische zet en onthul daarna je geheime plaats… En? Een mooie visvangst gedaan? Of toch bot gevangen?

Aan het begin van elke ronde worden er 9 kaarten opengelegd op tafel, en dat in een vierkant van 3 op 3. Vervolgens leggen alle spelers hun drie kaarten aan hun zijde naast de vijver. Één van die kaarten bevat de kat met vishengel, de andere kaarten zijn blanco. Daarna kunnen alle spelers, beginnend met de startspeler, één kaart/stapel in de visvijver verleggen. Ze mogen dus één kaart opnemen en op een aangrenzende kaart leggen. Pas daarna maakt de startspeler bekend op welk van de drie kaarten zijn kat staat, de speler is verplicht om één kaart/stapel uit die rij te nemen. Je wilt uiteraard zo veel mogelijk vissen nemen, maar misschien hadden je tegenspelers je wel door en hebben ze de beste kaarten alvast verplaatst. Elke vis zal aan het einde één punt opleveren terwijl elke steen dan weer een minpunt geeft. Tenslotte maken ook de andere spelers elk om beurt bekend waar hun kat verstopt zat, zolang er minstens één kaart/stapel in het verlengde van de kat ligt zijn ze verplicht een stapel te nemen.

Aan het begin van de tweede ronde worden er weer 9 kaarten opengelegd, maar deze keer over de kaarten die nog op tafel lagen. Als je in de komende rondes dus een kaart wilt verplaatsen en/of vangen ben je verplicht om de hele stapel te nemen. Je kan dus maar best proberen te onthouden wat er lag. Na vier ronden eindigt het spel, alle spelers tellen hun vangst en diegene met de meeste punten wint het spel.

Onze mening

Aanvankelijk hadden we van Fish ‘n’ Stones een kinderspel verwacht, de leeftijdsaanduiding 7+ én de illustraties lieten dan ook niets anders vermoeden. Een eerste speelsessie overtuigde ons echter meteen dat het meer was dan alleen een kinderspel: in dit kaartspel komt heel wat strategie aan te pas! Eerst de beslissing waar je je kat legt, die vaak te maken heeft met de beurtvolgorde… je moet er namelijk rekening mee houden dat de kaarten in die volgorde bekend worden gemaakt. Ook het verleggen van de kaarten is vervolgens van groot belang. Je kan een afleidingsmanoeuvre doen in de hoop dat je tegenspelers niet doorhebben waar je kat ligt, of je kan er voor kiezen dat jouw mogelijke buit alleen maar groter wordt. Helaas hebben de andere spelers die kans ook, en wat zijn zij van plan? Het bekendmaken van de kaarten is telkens opnieuw spannend. In de volgende drie rondes komt er ook het geheugenaspect bij, de kaart die bovenaan ligt ziet er misschien (on)aantrekkelijk uit, maar wie weet nog wat eronder zat? Misschien is dat – ondanks die twee stenen – misschien wel een hele mooie vangst?

Het aantal spelers heeft in deze filler vooral invloed op het strategische element: met twee spelers heb je het iets meer in de hand dan met vier spelers. Soms wordt het onverwacht een leuk, strategisch en zelfs venijnig spelletje. Het speelt met alle spelersaantallen leuk, maar wij spelen Fish ‘n’ Stones het liefst met twee of drie spelers. De illustraties zijn mooi maar zorgen voor het kinderlijke uiterlijk. Het kan zeker met jonge kinderen gespeeld worden, maar ook de volwassenen kunnen deze filler wel eens smaken. We vinden het wel jammer dat de blanco kaarten helemaal blanco zijn, een eenvoudige illustratie kon ook weergeven dat de kat daar niet was…

Conclusie: Fish ‘n’ Stones is een leuke filler met meer diepgang dan je zou verwachten!

Fish ‘n’ Stones

Auteurs: Dennis Kirps & Jean-Claude Pellin

Met dank aan Logis!

Uitgever: LOGIS
Aantal spelers: 2 – 4
Tijdsduur: ± 20 min.
Vanaf 7 jaar

Enkele maanden geleden kon je hier al een interview lezen met Douglas Morse, regisseur. De film “The Next Great American Game” waar hij het toen over had is ondertussen verkrijgbaar. Je kan de film digitaal aankopen op www.tabletopmovie.com of de DVD of blu-ray bestellen op Boardgamegeek of Funagain.

Filmbeschrijving

De film beschrijft het verhaal van Randall Hoyt, een docent grafisch ontwerp dat elk weekend en elke vakantie vele uren verslijt in de auto, voornamelijk om zijn dochters te bezoeken. Op een dag besloot hij zijn ervaringen en frustraties van die vele uren in de file om te zetten naar een spel en begon hij een eigen bordspel te ontwikkelen. Vijf jaar heeft het geduurd vooraleer hij tevreden was over het resultaat, maar dan was Turnpike af. Randall Hoyt is geen veelspeler, maar wel meer dan 100% overtuigd van zijn eigen bordspel. Turnpike was in zijn ogen goud waard, hij noemde het “The next great American Game”.

Met die ingesteldheid trok hij naar verschillende uitgevers, op zoek naar iemand die deze nieuwe hit zou willen produceren en verdelen. Hij trekt naar verschillende spellenbeurzen in Amerika: Gen Con, Origins, … Hij stelt zijn bordspel voor aan vele uitgeverijen: Mayfair Games, ThinkFun, Ravensburger, Hasbro, … Helaas ging dat niet zo vlot als hij had gehoopt, uitgevers waren om te beginnen niet zo enthousiast over het thema: wie wilt er nu een spel spelen over een thema waar je je dagelijks zo aan moet ergeren? Het was zoeken naar de juiste doelgroep: is Turnpike een spel voor de echte veelspeler? Of eerder iets voor de gelegenheidsspeler? Randall krijgt steeds meer inzicht terwijl hij op zoek gaat naar zijn doelpubliek!

Stilaan begon Randall te beseffen dat het verkopen van Turnpike niet zo goed ging, hij slaagde er niet in om een uitgever te overtuigen van zijn zogenaamde goudmijn, hét spel dat heel Amerika rond de speltafel zou krijgen. Een gesprek met een ex-verkoper van Hasbro was hard maar bracht hem tot inzicht, je hebt twee opties: of je bent een spelontwerper, of een kunstenaar. Als kunstenaar verander je niets aan het spel, je laat het zoals je wilt en het is een object om in de kast of in een museum te plaatsen. Als spelontwerper moet je verder gaan: zoeken naar een interessant thema, interessante mechanismen. Je moet het spel spelen, testen, veranderen, nog meer testen en misschien weer veranderen… je doorloopt een heel ontwikkelingsproces tot je een resultaat hebt waar je niet alleen zelf tevreden over bent maar vooral tot je resultaat klaar is voor het brede publiek en verkoopbaar is!

Naast het spel Turnpike heeft Randall ook een ander spel ontworpen: Talk+Listen, een spel over communicatie en samenwerking. Spelontwerper Mike Fitzgerald ziet het spel en noemt het meteen goud, “pure gold”. Aan het einde slaagt Randall ook met Turnpike een nieuwe weg in: Turnpike krijgt een nieuw thema, een nieuwe cover en zelfs een nieuwe titel… Zijn de uitgevers nu gemakkelijker te overtuigen?

Onze mening

We keken er al een tijdje naar uit om deze documentaire te kijken. We zijn niet de allergrootste filmfanaten, maar als er een film uitkomt over gezelschapsspelen moeten we die toch gezien hebben! Het verhaal is interessant, en best wel eens leuk om te zien. Als speler worden we overspoeld door de vele nieuwe spellen die elk jaar weer verschijnen, deze film geeft een beeld van de andere kant van diezelfde wereld, waar een auteur zo overtuigd is van een spel dat geen enkele uitgever kan boeien. Los van het interessante verhaal vinden we het iets te lang duren, hij krijgt steeds hetzelfde te horen van enkele grote namen uit de spellenwereld. Het kan liggen aan het feit dat we niet zo geduldig zijn om films te kijken, maar na een tijdje begon onze aandacht toch te minderen. Wat het moeilijk maakt om deze (Engelstalige) film te volgen is het geluid. Vele opnames zijn gemaakt op grote beurzen in Amerika, het gevolg is dat je heel wat achtergrondlawaai hebt waardoor de gesprekken soms amper verstaanbaar zijn. Sommige scènes zijn goed verstaanbaar, maar het grootste gedeelte van de film helaas niet. De kwaliteit van het beeld is goed, wij konden de digitale versie van de film zonder problemen op een grote tv bekijken. Helaas was de scherpstelling naar onze mening niet altijd even perfect, het is zonde om te zien dat de achterliggende spellenkast scherper is dan de persoon die op dat moment een ‘belangrijk’ gesprek voert. Al zijn we dan misschien heel streng en spreken we hier dan over kleine fragmenten, maar toch. Tenslotte zijn we niet helemaal overtuigd van het einde. Je verwacht een climax, of toch minstens een eindresultaat van wat er dan uiteindelijk komt van het spel dat je heel die tijd hebt zitten bekijken. Helaas komt die er niet, de zoektocht van Randall gaat aan het einde van de film gewoon verder: hij zal nooit opgeven. Wat ons betreft mocht de regisseur gerust nog enkele maanden/jaren verder gedraaid hebben zodat we ook te weten konden komen of Turnpike nu effectief wordt uitgebracht of niet. In ieder geval zijn wij nu wel benieuwd hoe het verhaal van Randall eindigt! Bij een aankoop krijg je er meteen heel wat extra’s bij, waaronder interviews met Steve Jackson, Antoine Bauza, Matt Leacock, Alan Moon, Reiner Knizia, Richard Garfield en Klaus Teuber.

The Next Great American Game

Regisseur: Douglas Morse
Hoofdrolspeler: Randall Hoyt
Taal: Engels
Tijdsduur: 82 min.
http://www.tabletopmovie.com/

Bekijk hier de trailer:

https://www.youtube.com/watch?v=DJeO3s6YtdA